....

Είδα τη Μήδεια. Θα έγραφα ένα post που θα εκθείαζε το ταλέντο του Δημήτρη Παπαϊωάννου, τη συγκλονιστική αίσθηση του μέτρου και της φόρμας κλπ, κλπ...

Τα γεγονότα με πρόλαβαν. Κι ήρθαν κι έθεσαν το μύθο, απαλλαγμένο από φόρμες και φιοριτούρες, σε μια βάση ανατριχιαστική.

Κρατάω την ίδια τη βουβή, καταθλιπτική Μήδεια και τη σκηνή που ο μαύρος σκύλος ξεχύνεται απ' τη φούστα της... Δυστυχώς αυτή η χώρα επιβεβαιώνεται πως είναι πιο Βάρβαρη από μια προδομένη ερωτευμένη. Κι οι σκύλοι μόλις ξεχύθηκαν ανάμεσα απ' τα πόδια της...

Τόση βία δεν την ξεσηκώνει μια εν ψυχρώ δολοφονία - όσο άδικη και παράλογη κι αν είναι. Αυτή τη βία την πυροδοτεί μια φωτιά που καίει καιρό. Κι όποιος δεν την ένιωθε στην πόρτα του, μάλλον εθελοτυφλούσε.

Έχετε καταλάβει ελπίζω ότι από χτες τίποτα δεν είναι το ίδιο... Και το παιχνίδι πια δεν έχει αθώους κι ενόχους. Έχει θυμό. Μπερδεμένο με φόβο. Το χειρότερο είδος. Και φυσικά κανείς δε φαίνεται άξιος να πάρει θέση. Η μάλλον η θέση που παίρνει η επίσημη πολιτεία, η αιρετή και υπεύθυνη, είναι ακόμα πιο φρικτή από την αδιαφορία και τις ξύλινες διακηρύξεις.

Δεν έχει λόγια. Δεν έχει καν πράξεις. Έχει στάσεις και θέσεις. Από δω και πέρα. Που καίγονται όλα. Δεν επιτρέπεται σε κανέναν μας πια το μοντέρνο και ζεν apolitic. Είναι μια πολυτέλεια που η γενιά μας δεν την έχει πλέον.

Κι όχι στους δρόμους. Στα σπίτια. Στα σώματα και στα μυαλά. Εκεί βάλτε τις φωτιές. Μπας και σωθεί τίποτα - έστω και τελευταία στιγμή.