Last Coffee with Pina

Philippine "Pina" Bausch (July 27, 1940 - June 30, 2009)

σιωπή

Ώρα για σιωπή. Που μπορεί να σημαίνει, μπορεί και όχι. Μπορεί να εξηγήσει, μπορεί και όχι. Μην ανησυχείτε. Δεν είναι ότι η σιωπή αυτή δε θα 'χει λέξεις. Θα χει μπόλικες. Και θα είναι σαν κανονικά. Απλά όλα τα λόγια θα πέφτουν σαν φτερό στην απόλυτη ησυχία. Σαν αυτούς τους εφιάλτες που φωνάζεις και δε σου βγαίνει φωνή. Μόνο που δε θα είναι εφιάλτης. Θα είναι ησυχία. Με στιχάκια, αγαπημένα generique, μουσικές, εικόνες, αλλά χωρίς πολλές προσδοκίες. Χωρίς αναμονές. Χωρίς επεξηγήσεις. Χωρίς σχέδια για το μέλλον. Χωρίς όνειρα. Για λίγο καιρό τουλάχιστον. Μέχρι να έρθει μια λέξη ν΄ακουστεί και να σημαίνει. Κι εγώ να την λέω σε όποιον συναντώ - αντί για "χαίρω πολύ".

Paint

Ιδού ένα σοβαρό επιχείρημα για να φορέσω κοστούμι

Ο Alexander Mac Queen παίζει με μπογιές

Κι ο David Sims ζωγραφίζει με ένα spot:

lui/elle

ΕΚΕΙΝΟΣ. Συμπερασματικά, αφού εσύ κι εγώ έχουμε την ατυχία ν' ανήκουμε σ' αντίθετα φύλα και να μην έχουμε πλέον τίποτα να πούμε, δε μας μένει παρά να χωρίσουμε. Ας το κάνουμε, λοιπόν, τουλάχιστον με θόρυβο. Ας μαζέψουμε όλους τους φίλους μας σ' ένα νυχτερινό φαγοπότι.

ΕΚΕΙΝΗ. Σ' ένα μεταμεσονύχτιο δείπνο, όπως λένε οι Ισπανοί.

ΕΚΕΙΝΟΣ. Θα διαλέξουμε την πιο μικρή νύχτα του χρόνου, ώστε οι τελευταίοι μας προσκεκλημένοι να φύγουν με το σκάσιμο του ήλιου στον όρμο. Αναλαμβάνω το μενού. Δε θα σερβίρουμε παρά προιόντα της ψαρικής μου δραστηριότητας.

ΕΚΕΙΝΗ. Θα τους μιλήσουμε, θα μας μιλήσουν, θα κάνουμε μια μεγάλη συζήτηση, πάνω στο θέμα του ζευγαριού και του έρωτα. Θα είναι ένα μεταμεσονύχτιο δείπνο έρωτα και θάλασσας. Κι όταν όλος ο κόσμος θα έχει πει τη γνώμη του, θα χτυπήσεις με το μαχαίρι το ποτήρι σου και θα τους αναγγείλεις επίσημα το θλιβερό νέο: "ο Ουντάλ και η Ναντέζ χωρίζουν γιατί δεν έχουν πλέον τίποτα να πουν. Συμβαίνει μερικές φορές ν' ανταλλάσσουν μερικές λέξεις, αλλά κατόπιν τους τυλίγει μια αφόρητη σιωπή..." Κι όταν ο τελευταίος προσκεκλημένος θα έχει φύγει, θα βάλουμε στην πόρτα του σπιτιού μια ταμπέλα με τη λέξη ΠΩΛΕΙΤΑΙ και θα φύγουμε, παίρνοντας ο καθένας διαφορετική κατεύθυνση.

Michel Tournier - Le Medianoche Amoureux

[τα cocktail party συνεχίζονται...]

cocktail party

Σκεφτόμουν εχτές παρακολουθώντας αυτό το αριστουργηματικό κείμενο του Eliot στο φεστιβάλ Αθηνών, πόσο πετυχημένη μεταφορά είναι ένα cocktail party για τη ζωή. Πόσο καλά οργανώνουμε τις κοινωνικές μας επαφές σε λαμπερές δεξιώσεις φορώντας τα καλά μας ρούχα και τα πιο αστραφτερά μας χαμόγελα προμηθεύοντας τα λινά τραπεζομάντιλα μας με όλων των ειδών το αλκοόλ για να ζαλίσουμε τις εντυπώσεις. Πόσο ξοδεύουμε ολόκληρη την εβδομάδα για τη συνεστίαση ενός fake σαββατόβραδου, που πρέπει να είναι πετυχημένο, γιατί αν δεν είναι αναιρεί και την υπόλοιπη εβδομάδα στο σύνολό της, με το άγχος, τις ανησυχίες και την ελπίδα ενός έστω κι ελαφρού νοήματος.

Τελικά το βαθύτερο νόημα της ζωής δεν πρέπει να είναι βαρύτερο από τον πρώτο αφρό μιας χλιαρής σαμπάνιας ή τις φυσαλίδες ενός μέρους τόνικ σε ένα ψιλοαδιάφορο κοκτέιλ. Κι αποκλείεται ο λόγος της ύπαρξης μας σ' αυτή τη γη να εξηγείται καλύτερα από ένα πνευματώδες αδιάφορο αστειάκι του αλκοόλ, ή μια κοινωνική ψιλοκουβεντούλα από αυτές που τις ξεχνάς το επόμενο πρωί (μαζί με το πρόσωπο του συνομιλητή και το σκορ της μεγαλύτερης εξυπνάδας).

Σ' αυτά τα κοκτέιλ πάρτυ όμως, το παιχνίδι παίζεται στον πάγο... Στον πάγο που σερβίρεις, και σ' αυτόν που σου σερβίρουν. Στα χέρια που εμπιστεύεσαι (ή ελπίζεις) να δροσίσουν το ποτό σου και στα ποτήρια που πεθαίνεις να δροσίσεις. Σ' αυτά τα πάρτι κυκλοφορούμε όλοι με τα χέρια βουτηγμένα στην παγοθήκη, με τις επαφές της χειραψίας και τα τυχαία χάδια διατηρημένα στον πάγο. Με βλέψεις να αγγίξουμε τα χείλη ποτηριών που με τη σειρά τους θα αγγίξουν τα χείλη πιθανών φιλιών, λέξεων, υποσχέσεων, χαμόγελων. Κι είναι αυτά τα φιλιά, οι λέξεις, οι υποσχέσεις και τα χαμόγελα που ελπίζουμε να φυλακίσει ο πάγος. Ο δικός μας πάγος. Η ευγνωμοσύνη του άλλου που κάνει το χλιαρό ποτό του δροσερό κι ενδιαφέρον...

Κι όσο περνάει η ώρα ο πάγος λιώνει. Η παγοθήκη γεμίζει νερό. Τα ποτήρια γεμίζουν νερό. Το αλκοόλ εξατμίζεται. Τα λόγια, τα χαμόγελα, οι υποσχέσεις εξατμίζονται. Για τα φιλιά δεν το συζητάμε. Αν μπήκαν ποτέ στο παιχνίδι εξατμίστηκαν τη στιγμή που δόθηκαν. Κι αν δε δόθηκαν έμειναν για πάντα στην καρδιά του πρώτου πάγου, του αμείλικτου. Και τα καλά ρούχα τσαλακώνονται, και σημαδεύονται από στάμπες αγχωμένου ιδρώτα. Τα τραπεζομάντηλα λεκιάζονται από συμπληρωματικά σιρόπια γρεναδίνης σαν να δώθηκε πάνω τους η τελευταία μάχη. Στάχτες κι αποτσίγαρα, κουρασμένα πρόσωπα, αγχωμένα λόγια, αδιάφορη μουσική στο repeat μέχρι να φύγει κι ο τελευταίος καλεσμένος. Ο επίμονος. Ο ηλίθιος...

Κι όταν απελπιστεί και παραδώσει τα όπλα κι αυτός το πάρτι τελειώνει. Ο οικοδεσπότης σβήνει το φως. Πέφτει για ύπνο με τα ρούχα κι από την επόμενη αρχίζει να σχεδιάζει το επόμενο cocktail party που θα καταπλήξει τα πλήθη και θα κερδίσει τις εντυπώσεις. Γιατί πια ξέρει. Ξέρει τί θέλουν οι καλεσμένοι και πως περνούν καλά. Ξέρει τί πίνει ο καθένας και σε τι δοσολογία. Ξέρει με ποιους να μιλήσει για σινεμά, με ποιους για πολιτική και με ποιους για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή...

Και καθώς ήδη σχεδιάζει μισοκοιμισμένος τη λίστα των καλεσμένων της επόμενης εβδομάδας, δεν παίρνει χαμπάρι πως εκατομμύρια λίτρα λιωμένου πάγου, βουλιάζουν το σαλόνι του, παρασέρνοντας τον ανάμεσα σε δεκάδες άδεια μπουκάλια, βρώμικα ποτήρια, λέξεις, υποσχέσεις και χαμόγελα που δε χρησιμοποίησε κανείς ...

Α, και φιλιά... εκατοντάδες μεθυσμένα φιλιά, σημαντικά κι ασήμαντα, που δε δόθηκαν ποτέ...

2009 M.X.

Φυτρώσαν άσπρα γιασεμιά
μες στην αναπνοή μου...

C' est Lola

Η Lola Montes είναι και πάλι εδώ.
Ακριβώς όπως έπρεπε να είναι από την αρχή:

Μοιραία
Πολύχρωμη
Φαντασμαγορική
Καταραμένη
Αλληγορική

100% σινεμά

Κι ένα φινάλε που 2 χρόνια μετά από την πρώτη επαφή μαζί του
εξακολουθεί να σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό.

Δεν την χάνεις,
γιατί είναι λες και το σινεμά που αγαπάς
γεννήθηκε απ' αυτήν.

click

Ναι, είμαι αχάριστος.
Και ναι, στη ζωή μου όλα πάνε καλά.
Κι όμως εγώ δεν είμαι ευτυχισμένος.

Εγώ θέλω όπως πάντα να το βάζω στα πόδια
γιατί τα καλά μου είναι ανοίκεια.
Δε μου εξηγούν κάτι.

Τα ελαφριά τσουγκρίσματα ποτηριών,
οι ανούσιες συζητήσεις
η επικαιρότητα
οι κοινωνικές επαφές
και οι δημόσιες σχέσεις
δε μου εξηγούν κάτι.

Εγώ είμαι αυτό που απομένει όταν το βάζω στα πόδια:
ο καπνός
ο απροσάρμοστος
ο ξενέρωτος.

Αυτό είμαι:
οι ταινίες μου,
οι μουσικές μου,
το τίποτά μου.

Χαίρω πολύ, είπες;
Για σκέψου το καλύτερα...

Άντε καληνύχτα...
και καλή διασκέδαση...

Young Nudes

Oh Inanna, Inanna you are holy!
You have filled the land with venom,
and in between your armpits you gave birth,
before we slipped out of adolescence.

Angel may you thrive through your will to survive!

Take this hand and stitch it - I just want to touch you,
i did not ask you to save me.
I wrap myself in your flesh. You don't know what I am,
hiding from my friends inside you.

I have my sight set to a group of drunks,
and these fumes are starting to choke me.
Casual sex and permanent guilt
forever and ever and ever!

Sexuality is embarrassing.

Take this life and keep it. You know how to fix it.
Let me bath in your condolence.
Shape this jaded torso. Cut off everything
I did not want to see this!

Ευχαριστώ...

Για την Άνοιξη που πέρασε.
Για το καλοκαίρι που έρχεται

Σήμερα αγάπη. Μόνο.
Για τους ανθρώπους που φεύγουν.
Για τους ανθρώπους που έρχονται.
Για τους ανθρώπους που μένουν.

Spoiler

Για το Fellini τα έχω ξαναπεί. Για μένα είναι ο απόλυτος πρεσβευτής του υποσυνειδήτου μου στον πραγματικό κόσμο (αν υποθέσουμε φυσικά ότι το σινεμά έχει παρτίδες με τον πραγματικό κόσμο). Όταν πρωτοήρθα σε επαφή με τις εικόνες του, πολλές από αυτές μου ήταν τόσο οικείες, που ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι τις είχα ονειρευτεί από παιδί: ο χορός της Saraghina στο 8 1/2, η σκηνή του συντριβανιού στο Dolce Vita, εκείνη η πόρτα που ανοίγει και αποκαλύπτει τη μελαχροινή καλλονή στην Ιουλιέτα των Πνευμάτων και τόσα και τόσα άλλα...

Μα πάνω και πέρα απ' όλα είναι αυτό το τελευταίο βλέμμα της Giulietta Massina στις Νύχτες της Καμπίρια, στην πιο interactive σκηνή στην ιστορία του κινηματογράφου: πληγωμένη, κατεστραμένη, χαμένη, η προδομένη Καμπίρια γυρίζει και ρίχνει αυτή τη ματιά, τρυπώντας το πανί και διαγράφοντας όλη την απόσταση από την οθόνη στην πλατεία, από το ψέμα στην αλήθεια...

Αν δεν το έχεις κάνει ήδη πάτα play και άκου αυτό το βλέμμα της Cabiria. Έχει να σου πει κάτι εντελώς προσωπικό. Κάτι τελείως διαφορετικό απ' ότι έχει πει σε μένα. Κι ας είναι η ματιά της μόνο δική μου. Είναι εξίσου αποκλειστικά δική σου.

Happiness

Από σήμερα δεσμευόμαστε να αναζητήσουμε την ευτυχία. Ή έστω τα δεδομένα που μπορούν με τον κατάλληλο φωτισμό να αποτελέσουν κάτι σαν ευτυχία. Τα μούτρα μας θα φάμε πάλι κατά πάσα πιθανότητα, αλλά χτες που το πήραμε απόφαση φαινόταν αρκετά πιθανό. Μπορεί βέβαια να έφταιγαν και τα αμέτρητα μαρτίνι δίπλα στην πισίνα κι η αχανής θέα της Αννούλας, που τα έκαναν όλα δυνατά. Αλλά είναι νέα μέρα, νέα εβδομάδα, νέος μήνας. Γιατί σε όλα αυτά να μη χωράει κι ένας νέος εαυτός;

Δουλειά, χαμόγελο, ευγνωμοσύνη για αρχή και βλέπουμε...

Πάμε όλοι μαζί: Gliddy glub gloopy nibby nabby noopy la la lo lo!