Spoiler

Για το Fellini τα έχω ξαναπεί. Για μένα είναι ο απόλυτος πρεσβευτής του υποσυνειδήτου μου στον πραγματικό κόσμο (αν υποθέσουμε φυσικά ότι το σινεμά έχει παρτίδες με τον πραγματικό κόσμο). Όταν πρωτοήρθα σε επαφή με τις εικόνες του, πολλές από αυτές μου ήταν τόσο οικείες, που ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι τις είχα ονειρευτεί από παιδί: ο χορός της Saraghina στο 8 1/2, η σκηνή του συντριβανιού στο Dolce Vita, εκείνη η πόρτα που ανοίγει και αποκαλύπτει τη μελαχροινή καλλονή στην Ιουλιέτα των Πνευμάτων και τόσα και τόσα άλλα...

Μα πάνω και πέρα απ' όλα είναι αυτό το τελευταίο βλέμμα της Giulietta Massina στις Νύχτες της Καμπίρια, στην πιο interactive σκηνή στην ιστορία του κινηματογράφου: πληγωμένη, κατεστραμένη, χαμένη, η προδομένη Καμπίρια γυρίζει και ρίχνει αυτή τη ματιά, τρυπώντας το πανί και διαγράφοντας όλη την απόσταση από την οθόνη στην πλατεία, από το ψέμα στην αλήθεια...

Αν δεν το έχεις κάνει ήδη πάτα play και άκου αυτό το βλέμμα της Cabiria. Έχει να σου πει κάτι εντελώς προσωπικό. Κάτι τελείως διαφορετικό απ' ότι έχει πει σε μένα. Κι ας είναι η ματιά της μόνο δική μου. Είναι εξίσου αποκλειστικά δική σου.