cocktail party

Σκεφτόμουν εχτές παρακολουθώντας αυτό το αριστουργηματικό κείμενο του Eliot στο φεστιβάλ Αθηνών, πόσο πετυχημένη μεταφορά είναι ένα cocktail party για τη ζωή. Πόσο καλά οργανώνουμε τις κοινωνικές μας επαφές σε λαμπερές δεξιώσεις φορώντας τα καλά μας ρούχα και τα πιο αστραφτερά μας χαμόγελα προμηθεύοντας τα λινά τραπεζομάντιλα μας με όλων των ειδών το αλκοόλ για να ζαλίσουμε τις εντυπώσεις. Πόσο ξοδεύουμε ολόκληρη την εβδομάδα για τη συνεστίαση ενός fake σαββατόβραδου, που πρέπει να είναι πετυχημένο, γιατί αν δεν είναι αναιρεί και την υπόλοιπη εβδομάδα στο σύνολό της, με το άγχος, τις ανησυχίες και την ελπίδα ενός έστω κι ελαφρού νοήματος.

Τελικά το βαθύτερο νόημα της ζωής δεν πρέπει να είναι βαρύτερο από τον πρώτο αφρό μιας χλιαρής σαμπάνιας ή τις φυσαλίδες ενός μέρους τόνικ σε ένα ψιλοαδιάφορο κοκτέιλ. Κι αποκλείεται ο λόγος της ύπαρξης μας σ' αυτή τη γη να εξηγείται καλύτερα από ένα πνευματώδες αδιάφορο αστειάκι του αλκοόλ, ή μια κοινωνική ψιλοκουβεντούλα από αυτές που τις ξεχνάς το επόμενο πρωί (μαζί με το πρόσωπο του συνομιλητή και το σκορ της μεγαλύτερης εξυπνάδας).

Σ' αυτά τα κοκτέιλ πάρτυ όμως, το παιχνίδι παίζεται στον πάγο... Στον πάγο που σερβίρεις, και σ' αυτόν που σου σερβίρουν. Στα χέρια που εμπιστεύεσαι (ή ελπίζεις) να δροσίσουν το ποτό σου και στα ποτήρια που πεθαίνεις να δροσίσεις. Σ' αυτά τα πάρτι κυκλοφορούμε όλοι με τα χέρια βουτηγμένα στην παγοθήκη, με τις επαφές της χειραψίας και τα τυχαία χάδια διατηρημένα στον πάγο. Με βλέψεις να αγγίξουμε τα χείλη ποτηριών που με τη σειρά τους θα αγγίξουν τα χείλη πιθανών φιλιών, λέξεων, υποσχέσεων, χαμόγελων. Κι είναι αυτά τα φιλιά, οι λέξεις, οι υποσχέσεις και τα χαμόγελα που ελπίζουμε να φυλακίσει ο πάγος. Ο δικός μας πάγος. Η ευγνωμοσύνη του άλλου που κάνει το χλιαρό ποτό του δροσερό κι ενδιαφέρον...

Κι όσο περνάει η ώρα ο πάγος λιώνει. Η παγοθήκη γεμίζει νερό. Τα ποτήρια γεμίζουν νερό. Το αλκοόλ εξατμίζεται. Τα λόγια, τα χαμόγελα, οι υποσχέσεις εξατμίζονται. Για τα φιλιά δεν το συζητάμε. Αν μπήκαν ποτέ στο παιχνίδι εξατμίστηκαν τη στιγμή που δόθηκαν. Κι αν δε δόθηκαν έμειναν για πάντα στην καρδιά του πρώτου πάγου, του αμείλικτου. Και τα καλά ρούχα τσαλακώνονται, και σημαδεύονται από στάμπες αγχωμένου ιδρώτα. Τα τραπεζομάντηλα λεκιάζονται από συμπληρωματικά σιρόπια γρεναδίνης σαν να δώθηκε πάνω τους η τελευταία μάχη. Στάχτες κι αποτσίγαρα, κουρασμένα πρόσωπα, αγχωμένα λόγια, αδιάφορη μουσική στο repeat μέχρι να φύγει κι ο τελευταίος καλεσμένος. Ο επίμονος. Ο ηλίθιος...

Κι όταν απελπιστεί και παραδώσει τα όπλα κι αυτός το πάρτι τελειώνει. Ο οικοδεσπότης σβήνει το φως. Πέφτει για ύπνο με τα ρούχα κι από την επόμενη αρχίζει να σχεδιάζει το επόμενο cocktail party που θα καταπλήξει τα πλήθη και θα κερδίσει τις εντυπώσεις. Γιατί πια ξέρει. Ξέρει τί θέλουν οι καλεσμένοι και πως περνούν καλά. Ξέρει τί πίνει ο καθένας και σε τι δοσολογία. Ξέρει με ποιους να μιλήσει για σινεμά, με ποιους για πολιτική και με ποιους για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή...

Και καθώς ήδη σχεδιάζει μισοκοιμισμένος τη λίστα των καλεσμένων της επόμενης εβδομάδας, δεν παίρνει χαμπάρι πως εκατομμύρια λίτρα λιωμένου πάγου, βουλιάζουν το σαλόνι του, παρασέρνοντας τον ανάμεσα σε δεκάδες άδεια μπουκάλια, βρώμικα ποτήρια, λέξεις, υποσχέσεις και χαμόγελα που δε χρησιμοποίησε κανείς ...

Α, και φιλιά... εκατοντάδες μεθυσμένα φιλιά, σημαντικά κι ασήμαντα, που δε δόθηκαν ποτέ...