Φιλι

Βρέθηκα σήμερα μπροστά σε ένα ζευγάρι. Ήταν αγκαλιασμένοι και χαμογελαστοί και φιλιόντουσαν στα φανάρια, κοντά ξημερώματα. Τόσο απόλυτα εκεί κι οι δυο. Τόσο άνετοι με την αδυναμία τους ο ένας προς τον άλλον. Δεν είχαν χαρακτήρα να κρατήσουν. Δεν είχαν εγωισμό. Δεν υπολόγιζαν το μετά και την έκθεση. Δεν τους ενδιέφερε να κρατήσουν τα προσχήματα ούτε να επιδείξουν εγκράτεια. Ήταν εκεί. Και τόσο. Για όσο.

Και σκέφτηκα όλα τα ηλίθια παιχνίδια στρατηγικής που παίζουμε. Όλες τις πνευματώδεις υπεκφυγές. Όλες τις ανόητες παρτίδες λεκτικού πινγκ πονγκ. Τις απελπιστικές απόπειρες συντήρησης μιας αφηρημένης αξιοπρέπειας. Όλα τα σκορ που κρατάμε σε αόρατα τεφτέρια.

Και αναζήτησα το νόημα. Κι είδα πως δεν υπάρχει. Κι είδα πως σχέση τελικά είναι αυτή η μικρή χρονική σύμπτωση που τα δύο μέρη αποφασίζουν να αποδυθούν κάθε ψεύτικη υπερηφάνεια και να γιορτάσουν την ευαλωτότητά τους. Και κατάλαβα πως το χαμόγελο του ανθρώπου που δίνεται δεν είναι απαραίτητα αμήχανο, ούτε αποκλειστικά ανόητο.

Και ξαφνικά το φιλί έχασε κάθε ενοχή και απέκτησε το πραγματικό του νόημα. Σαν κάτι που επισφραγίζει μια απόφαση να χαρίσεις ένα λάθος σου και την εμπιστοσύνη σου στον πιθανό μελλοντικό σου αντίπαλο.

Και κατάλαβα πως δεν είσαι τελικά τόσο έξυπνος να δείχνεις αυτάρκης και δυνατός. Γιατί μπορεί να κερδίζεις λίγο χρόνο. Αλλά τον χάνεις αναμφίβολα σε στιγμές.

Και μάλλον έχω μεγαλώσει αρκετά για να μη φοβάμαι τον άδειο χρόνο. Και να σκορπάω τις στιγμές...

ματαιότητα μου...

Πως γίνεται να σε κυνηγάει πάντα μια φωνή; Θες - δε θες, το επιλέγεις - δεν το επιλέγεις...

Να έρχεται και να τρυπώνει στις στιγμές σου με το ζόρι. Να λέει "για σένα στον κόσμο είμαι εγώ... δεν ξεφεύγεις. Εγώ σε τραγουδώ βλάκα απ' την αρχή και για πάντα και δεν έχεις επιλογή..."

Να έρχονται άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα για το πριν και να σου φέρνουν στις αποσκευές τους το ίδιο ρούχο. Κι όσο εσύ αντιστέκεσαι τόσο εκείνοι να επιμένουν...

[Ούτε θυμάμαι πόσες φορές έπαιξε τούτο δω, στις πόσες έπαψα να διαμαρτύρομαι και στις πόσες άρχισα να το αγαπώ]

Κυρίες και Κύριοι, αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει ακόμα, όσο κι αν προσπαθώ χρόνια να ξεφύγω απ' αυτό, ιδού η -αποφασίζω και διατάζω- σαρωτική κι απόλυτη φωνή των πιο δικών στιγμών μου:

[ακόμη μια φορά: Δήμητρα Γαλάνη - Pixel]

away

Το χειρότερο που μπορείς να μου κάνεις είναι να με αφήσεις μπροστά από μια ανοιχτή βαλίτσα. Κάθε ρούχο, αντικείμενο, βιβλίο που μπαίνει μέσα βιώνει ένα μικρό αποχωρισμό από τη συνήθεια. Ξέρεις, με τους αποχωρισμούς, έχω θέμα. Με τα ταξίδια επίσης. Ακόμα κι αν τα ευφημίζω εκδρομές με αποσυντονίζουν. Παρόλα αυτά με προκαλώ. Δεν αφήνομαι στο βολικό μου φόβο. Φεύγω. Στη θάλασσα. Για τρεις μέρες.

Κι αν η βαλίτσα μου κοντεύει να εκραγεί, είμαι σίγουρος πως ξεχνάω πίσω κάτι πολύ σημαντικό...

Breakfast, anyone?

I don't want to own anything until I find a place where me and things go together. I'm not sure where that is but I know what it is like. It's like Tiffany's.

[H Holly Golightly επιστρέφει κι έχει τα μάτια της Anna Friel. Από το Σεπτέμβρη στο Royal Haymarket του Λονδίνου]

au grand/au petit

Au grand jamais au petit toujours
au grand jour et à la petite nuit

[κάτι μικρό, για τη μεγάλη σιωπή των ημερών...]

Του έρωτα...

Με αφορμή τη Φαίδρα (εσαεί του Ευριπίδη)
και τον Έρωτα (εσαεί των ανθρώπων)

[Ευριπίδης - Χειμωνάς - Κραουνάκης]

Συμπερασμα

Όταν γίνεται κάτι τέτοιο - ή όσο πιο κοντά σ' αυτό είναι δυνατό - κι εσύ λείπεις συνειδητά, πάει να πει πως κάτι πολύ σοβαρό έχει αρχίσει και σου συμβαίνει.

Η απώλεια της συγκίνησης είναι το πιο καταστροφικό επακόλουθο της θλίψης.

Κι είναι τόσο κρίμα - αυτό ειδικά το καλοκαίρι...

liebestod

And thus they sang their mysterious duo, sang of their nameless hope, their death-in-love, their union unending, lost forever in the embrace of night's magic kingdom. O sweet night, everlasting night of love! Land of blessedness whose frontiers are infinite!

Thomas Mann (1875-1955)

Cry Baby

on stage, I make love to 25,000 different people,
then I go home alone!

Janis Joplin

[Ποιος ξέρει γιατί έγινε post τώρα τούτο δω...]