Monday, July 27, 2009

ματαιότητα μου...



Πως γίνεται να σε κυνηγάει πάντα μια φωνή; Θες - δε θες, το επιλέγεις - δεν το επιλέγεις...

Να έρχεται και να τρυπώνει στις στιγμές σου με το ζόρι. Να λέει "για σένα στον κόσμο είμαι εγώ... δεν ξεφεύγεις. Εγώ σε τραγουδώ βλάκα απ' την αρχή και για πάντα και δεν έχεις επιλογή..."

Να έρχονται άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα για το πριν και να σου φέρνουν στις αποσκευές τους το ίδιο ρούχο. Κι όσο εσύ αντιστέκεσαι τόσο εκείνοι να επιμένουν...

[Ούτε θυμάμαι πόσες φορές έπαιξε τούτο δω, στις πόσες έπαψα να διαμαρτύρομαι και στις πόσες άρχισα να το αγαπώ]

Κυρίες και Κύριοι, αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει ακόμα, όσο κι αν προσπαθώ χρόνια να ξεφύγω απ' αυτό, ιδού η -αποφασίζω και διατάζω- σαρωτική κι απόλυτη φωνή των πιο δικών στιγμών μου:

[ακόμη μια φορά: Δήμητρα Γαλάνη - Pixel]




4 comments:

ANna said...

Ξέρεις το καλοκαίρι είναι πιο δύσκολο, γιατί κάτι μας λέει: πρέπει να είσαι ευτυχισμένος...ευχαριστώ για τα λίγα λεπτά όμορφης γαλήνης, για σήμερα. Κρίμα δεν είναι;

Anonymous said...

3:08-3:09

night blue said...

nai, einai uperohi

Σουσουράδα said...

Είμαι κι εγώ στη λίστα των καταδικασμένων, να την ακούω πάντα, να τη θαυμάζω-αγαπώ-λατρεύω... αυτό το μεγαλείο της φωνής που ό,τι μα ό,τι και να πει θα σε αγγίξει εκεί βαθιά σε ό,τι έχεις καλά κρυμμένο...
Αγαπάμε Λούνι τρελά!
Κατερίνα