Όταν γίνεται κάτι τέτοιο - ή όσο πιο κοντά σ' αυτό είναι δυνατό - κι εσύ λείπεις συνειδητά, πάει να πει πως κάτι πολύ σοβαρό έχει αρχίσει και σου συμβαίνει.
Η απώλεια της συγκίνησης είναι το πιο καταστροφικό επακόλουθο της θλίψης.
Κι είναι τόσο κρίμα - αυτό ειδικά το καλοκαίρι...
Κι είναι τόσο κρίμα - αυτό ειδικά το καλοκαίρι...
8 comments:
Θέλει μια νυχτερινή ταράτσα αυτό το τραγούδι κι ένα γλυκό ποτό.
Μην αδειάζεις τον εαυτό σου στο χαρτί..και ακόμα και αν έφυγε η συγκίνηση γράψε τον εαυτό σου όταν θα έρθει..στην διαδρομή αυτή να είσαι αόρατος..
κάτι σαν τη διαφήμιση του περιοδικού, που οι συντάκτες του πρώτα ζουν και μετά γράφουν ;)
Νομίζω ότι η απώλεια της συγκίνησης πονάει έτσι κι αλλιώς, ανεξάρτητα από χώρο και χρόνο.
Γιατί να είναι κανείς αόρατος σε όποια διαδρομή; Τα τελευταία ράκη του εγωισμού μου θίχτηκαν με αυτή την προτροπή. Καλέ μου συν-ανώνυμε, μόνο τον εαυτό μας έχουμε -ας πούμε- σίγουρο, θα τον κρύψουμε;
Χ
ναι αλλά έπρεπε να πάμε :-(
μπορεί να λειτουργούσε λυτρωτικά σε αυτό το απαίσιο καλοκαίρι....
Απλά κορεσμός!
Τίποτα περισσότερο από κορεσμός...
Και η θλίψη και η συγκίνηση δεν είναι παρά μόνο συναισθήματα... δεν είναι πάνω από εσένα, ούτε πάνω από κανέναν... εσύ τα δημιουργείς, εσύ τα επιλέγεις και τους δίνεις χώρο στο σενάριο της ζωής σου...
Απλά λοιπόν χόρτασες δράμα... Παίξε κάποια κωμική σκηνή... έστω και επιτηδευμένα (άρα λιγότερο επιτυχημένα - αν δεν σου ταιριάζει) για να βρει χώρο να ξαναγεννηθεί η συγκίνηση που έχεις μπουχτίσει και δεν βρήκε χρόνο να ταξινομηθεί στο κεφάλι σου... τότε η υπάρχουσα θα μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο κι εσύ λυτρωμένος θα είσαι έτοιμος να την καλοδεχθείς από την αρχή...
αν και η συναυλία έμαθα επείχε έτη φωτός από αυτό, θα συμφωνήσω μαζί σου στα υπόλοιπα. Όσο για το "ειδικά αυτό το καλοκαίρι" αυτό είναι κάτι δικό σου και δεν υπεισέρχομαι. Καλησπέρα με ένα χαμόγελο.
Ίδιο συναίσθημα για την ίδια ακριβώς εκδήλωση. Μήπως γνωριζόμαστες
Post a Comment