Φιλι

Βρέθηκα σήμερα μπροστά σε ένα ζευγάρι. Ήταν αγκαλιασμένοι και χαμογελαστοί και φιλιόντουσαν στα φανάρια, κοντά ξημερώματα. Τόσο απόλυτα εκεί κι οι δυο. Τόσο άνετοι με την αδυναμία τους ο ένας προς τον άλλον. Δεν είχαν χαρακτήρα να κρατήσουν. Δεν είχαν εγωισμό. Δεν υπολόγιζαν το μετά και την έκθεση. Δεν τους ενδιέφερε να κρατήσουν τα προσχήματα ούτε να επιδείξουν εγκράτεια. Ήταν εκεί. Και τόσο. Για όσο.

Και σκέφτηκα όλα τα ηλίθια παιχνίδια στρατηγικής που παίζουμε. Όλες τις πνευματώδεις υπεκφυγές. Όλες τις ανόητες παρτίδες λεκτικού πινγκ πονγκ. Τις απελπιστικές απόπειρες συντήρησης μιας αφηρημένης αξιοπρέπειας. Όλα τα σκορ που κρατάμε σε αόρατα τεφτέρια.

Και αναζήτησα το νόημα. Κι είδα πως δεν υπάρχει. Κι είδα πως σχέση τελικά είναι αυτή η μικρή χρονική σύμπτωση που τα δύο μέρη αποφασίζουν να αποδυθούν κάθε ψεύτικη υπερηφάνεια και να γιορτάσουν την ευαλωτότητά τους. Και κατάλαβα πως το χαμόγελο του ανθρώπου που δίνεται δεν είναι απαραίτητα αμήχανο, ούτε αποκλειστικά ανόητο.

Και ξαφνικά το φιλί έχασε κάθε ενοχή και απέκτησε το πραγματικό του νόημα. Σαν κάτι που επισφραγίζει μια απόφαση να χαρίσεις ένα λάθος σου και την εμπιστοσύνη σου στον πιθανό μελλοντικό σου αντίπαλο.

Και κατάλαβα πως δεν είσαι τελικά τόσο έξυπνος να δείχνεις αυτάρκης και δυνατός. Γιατί μπορεί να κερδίζεις λίγο χρόνο. Αλλά τον χάνεις αναμφίβολα σε στιγμές.

Και μάλλον έχω μεγαλώσει αρκετά για να μη φοβάμαι τον άδειο χρόνο. Και να σκορπάω τις στιγμές...