ματαιότητα μου...

Πως γίνεται να σε κυνηγάει πάντα μια φωνή; Θες - δε θες, το επιλέγεις - δεν το επιλέγεις...

Να έρχεται και να τρυπώνει στις στιγμές σου με το ζόρι. Να λέει "για σένα στον κόσμο είμαι εγώ... δεν ξεφεύγεις. Εγώ σε τραγουδώ βλάκα απ' την αρχή και για πάντα και δεν έχεις επιλογή..."

Να έρχονται άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα για το πριν και να σου φέρνουν στις αποσκευές τους το ίδιο ρούχο. Κι όσο εσύ αντιστέκεσαι τόσο εκείνοι να επιμένουν...

[Ούτε θυμάμαι πόσες φορές έπαιξε τούτο δω, στις πόσες έπαψα να διαμαρτύρομαι και στις πόσες άρχισα να το αγαπώ]

Κυρίες και Κύριοι, αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει ακόμα, όσο κι αν προσπαθώ χρόνια να ξεφύγω απ' αυτό, ιδού η -αποφασίζω και διατάζω- σαρωτική κι απόλυτη φωνή των πιο δικών στιγμών μου:

[ακόμη μια φορά: Δήμητρα Γαλάνη - Pixel]