recόrd

Ξεκινάμε στούντιο. Δηλαδή εγώ κι η σαντέζα. Ο Θεμάκος είναι εδώ και καιρό κλεισμένος εκεί μέσα για να φτιάξει τα τοπία στα οποία θα περιπλανηθούμε από σήμερα και για όσο, ψάχνοντας τις λέξεις, τις ιστορίες τα συναισθήματα.

Ξεκινάμε στούντιο. Κι έχω την ίδια άρνηση. Σαν να μη νιώθω έτοιμος να αγγίξω αυτά τα τραγούδια. Εντελώς ανέτοιμος να ξανασυναντήσω τα πρόσωπα που τα ενέπνευσαν, τις ιστορίες τους, τα κρυμμένα υποσυνείδητα μηνύματα που περνώ "εντέχνως". Δε θέλω να εξηγήσω στη Νατάσσα τί σημαίνουν. Δε θέλω καν να συναντηθώ μ' αυτό το διαβολικό της ένστικτο να διαβάζει τα πάντα όπως ακριβώς έχουν καταγραφεί στη μνήμη.

Θα 'θελα αυτά τα τραγούδια να μην ήταν δικά μου. Θα θελα να μπορούσα να τα εμπιστευτώ κάπου και να αδιαφορώ για την τύχη τους. Να τα ακούσω τυχαία στο ραδιόφωνο σε ανύποπτο χρόνο και να νιώσω απλά ένα ανώδυνο deja vu σαν μικρό τσίμπημα στην καρδιά και να το ξεχάσω την ίδια στιγμή.

Κι όμως σήμερα το απόγευμα εγώ κι η περσινή χρονιά θα συγκρουστούμε με φόρα. Θα τα πούμε αναγκαστικά. Θα είμαι μελαγχολικός κι ο Θέμης θα με ρωτάει μήπως δεν μου αρέσουν τα έγχορδα σε μια γέφυρα. Η σαντέζα θα αναρωτιέται μήπως δεν τραγούδησε κάτι καλά. Κι η απάντηση θα είναι πολύ πιο απλή και αυτονόητη:

Θα είμαι μελαγχολικός γιατί αυτά τα τραγούδια που θα γράφουμε από σήμερα και για όσο, είναι όλα, ένα προς ένα, ανοιχτοί λογαριασμοί, που καταγράφονται, αρχειοθετούνται και μένουν για πάντα στη διάθεση ενός απολογισμού που δεν έγινε ποτέ.

Κι είναι τόσο κρίμα που θέλω να πάω μπροστά, κουβαλώντας στη νέα χρονιά μια βαλίτσα γεμάτη αναπάντητα ερωτηματικά.