Ξημερώματα: το παιδί δεν ήρθε να μ' αλλάξει ποτέ. Άδικα περίμενα με το νέο χρόνο, τον άγνωστο, ανά χείρας. Είχα όλη την καλή διάθεση να τον παραχωρήσω στην διάθεση του. Τώρα τον αφήνω να συνεχίζει μια σειρά από άγνωστες μέρες που ακολουθούν η μια την άλλη. Αν μπορούσα να σταματούσα το χρόνο θα σου έλεγα. Όμως δε μπορώ. Τον αφήνω να κυλάει. Ας σου φέρει ο, τι σου λείπει περισσότερο. Κι ας μου λείπει περισσότερο. 2010 με ένα παράπονο. Να συνεχίζει μια ιστορία σαν να μην αλλάξαμε κεφάλαιο. Καληνύχτα.
No comments:
Post a Comment