trip

Όταν δε σε χωράει ο τόπος την κάνεις. Παίρνεις 2-3 απαραίτητα σε ένα σάκο και ακολουθείς μια άλλη διαδρομή. Γνωστή, άγνωστη δεν έχει σημασία. Απλά αφήνεις πίσω -έστω και για λίγο- τα δεδομένα και ακολουθείς νέα βήματα (ακόμη και σε δρόμους που έχεις ήδη περπατήσει κι απαντήσεις δε σου δόθηκαν).

Ταξίδι αστραπή λοιπόν στην αγαπημένη Θεσσαλονική για 3 μέρες. Μακάρι στην οικειότητα των δρόμων της, στο φως τον μπαρ και των εστιατορίων της, στην ανοιχτή θάλασσα (που ναι, μπορεί να είναι γκρίζα και να θυμίζει λίμνη, ορίζει όμως μια μορφή ελευθερίας στο κέντρο μιας πόλης), να έρθουν λέξεις σαν εξήγηση κι απόσταση σαν ψυχραιμία να με συναντήσουν.

Και ξέρω ότι κι εκεί πάνω θα μελαγχολήσω. Και ξέρω ότι θα νιώσω και πάλι αποξενωμένος από το γενικό πνεύμα της παρέας, κι ότι θα κουβαλήσω τις ιδιοτροπίες και τις παραξενιές μου στην επιστροφή, όμως έχω την αίσθηση οτι λίγη απόσταση αξίζει το ρίσκο. Απόσταση. Δεν είναι κακή λέξη. Είναι ψυχραιμία. Απόσταση λοιπόν. (Γιατί απόφαση αποκλείεται).

ΥΓ. Πόσα χιλιόμετρα αναλύσεις, αλήθεια, μέχρι να φτάσεις κάπου;