Jungle Red

Η επιτομή του camp, της ματαιοδοξίας, του μυθικού Hollywood του 39, της γυναικείας φιλαρέσκειας, του αλτρουισμού και της αλληλεγγύης (λέμε τώρα...)

Το πιο οιστρογόνο έπος στην ιστορία του σινεμά, όπου άνδρας δεν εμφανίζεται ούτε για πλάκα κι ας κινεί εν τη απουσία του όλα τα νήματα.

Οι ατάκες δηλητήριο που εξακοντίζονται μεταξύ γυμναστηρίου και κομμωτηρίου με τη φυσικότητα μιας καλημέρας.

Το φετίχ του Francois Ozon, που η αποτυχία του να αποκτήσει τα δικαιώματα τον οδήγησε στις επίσης all-female 8 Femmes.

Η συνύπραξη όλων των τότε πρώτων ονομάτων της MGM (πλην της Garbo), που έχει γεμίσει τα άρθρα της Luella Parsons με δεκάδες κίτρινες σελίδες κουτσομπολιών για τους θρυλικούς καβγάδες των παρασκηνίων του.

Όλα τα παραπάνω είναι οι θ(ρ)υλικές Women του Cukor, και η πρώτη ύλη για το απειλητικό remake της Diane English (της 80s Murphy Brown), που άνοιξε χτες κι απ' ότι υποπτεύομαι -διαβάζοντας τις κριτικές- συρρικνώθηκε στο μέγεθος της "γυναικείας" αισθηματικής κομεντί αλά sex and the city.

Παρόλα αυτά λέω σήμερα να πάω να του ρίξω μια ταπεινωτική multiplex μεσημεριανή ματιά. Να δω πόσο εκτυφλωτικό παραμένει το περιβόητο jungle red της Joan Crawford.

Κάνε και τη σύγκριση:

1939


2008 (το οποίο trailer δεν το χω δει γιατί είμαι σίγουρος θα μετανιώσω)


p.s. Μα Meg Ryan - Norma Shearer, Eva Mendes - Joan Crawford; και δεν έχει ρίξει φωτιά ο θεός;