Friday, November 21, 2008

Jungle Red


Η επιτομή του camp, της ματαιοδοξίας, του μυθικού Hollywood του 39, της γυναικείας φιλαρέσκειας, του αλτρουισμού και της αλληλεγγύης (λέμε τώρα...)

Το πιο οιστρογόνο έπος στην ιστορία του σινεμά, όπου άνδρας δεν εμφανίζεται ούτε για πλάκα κι ας κινεί εν τη απουσία του όλα τα νήματα.

Οι ατάκες δηλητήριο που εξακοντίζονται μεταξύ γυμναστηρίου και κομμωτηρίου με τη φυσικότητα μιας καλημέρας.

Το φετίχ του
Francois Ozon, που η αποτυχία του να αποκτήσει τα δικαιώματα τον οδήγησε στις επίσης all-female 8 Femmes.

Η συνύπραξη όλων των τότε πρώτων ονομάτων της
MGM (πλην της Garbo), που έχει γεμίσει τα άρθρα της Luella Parsons με δεκάδες κίτρινες σελίδες κουτσομπολιών για τους θρυλικούς καβγάδες των παρασκηνίων του.

Όλα τα παραπάνω είναι οι θ(ρ)υλικές
Women του Cukor, και η πρώτη ύλη για το απειλητικό remake της Diane English (της 80s Murphy Brown), που άνοιξε χτες κι απ' ότι υποπτεύομαι -διαβάζοντας τις κριτικές- συρρικνώθηκε στο μέγεθος της "γυναικείας" αισθηματικής κομεντί αλά sex and the city.

Παρόλα αυτά λέω σήμερα να πάω να του ρίξω μια ταπεινωτική multiplex μεσημεριανή ματιά. Να δω πόσο εκτυφλωτικό παραμένει το περιβόητο jungle red της Joan Crawford.

Κάνε και τη σύγκριση:

1939


2008 (το οποίο trailer δεν το χω δει γιατί είμαι σίγουρος θα μετανιώσω)


p.s. Μα Meg Ryan - Norma Shearer, Eva Mendes - Joan Crawford; και δεν έχει ρίξει φωτιά ο θεός;

4 comments:

mahler76 said...

Δεν μπορώ να μπώ καν στη διαδικασία τις σύγκρισης. Ούτε κάν για αστείο.

Aντώνης said...

Επιβεβαίωση: Το "ριμέηκ" έχει όλη την επαίσχυντη υστερία του Sex and the city! Μέχρι και η Μέγκ μου έγινε Sara Jessica Parker...

cobden said...

Περιμένω τη γνώμη σου για το remake!

Anonymous said...

hello!
Δεν το ήξερα ότι είναι ριμεικ, πάντως πέρασα 2 και κάτι λιγότερο απολαυστικές ώρες με απίστευτες δώσεις γέλιου(ανά 2λπτο με 5λεπτο τουλάχιστον), βγήκαμε από τον κινηματογράφο με πολύ κέφι και όρεξη για ζωή, ω ναι μας λείπει το τελευταίο συχνά! Τώρα το πρωτότυπο δεν το έχω δει και δεν νομίζω να το ακουμπήσω, λατρεύω την έγχρωμη εικόνα και το Dolby Digital!
Καλή προβολή και πες μας την γνώμη σου! Ίσως να είναι και πιο απλή σαν ταινία διότι οι σημερινοί άνθρωποι έχουν αλλάξει…θυμάμαι τη μορφή και το παίξιμο της κυρίας στο Breakfast at Tiffany’s με το σαρδόνιο χαμόγελο και την απαίσια αρχοντική προφορά, μια γυναίκα που μίσησα ακόμα και αν έπαιζε τον Τσιπ και τον Ντειλ, δεν ξέρω, νομίζω πως κάποτε ήταν της μόδας αυτού του είδους ανακοινωθέν-μεγάλα αστέρια κ.τ.λ. σήμερα νομίζω πως εκτιμούνται (τουλάχιστον από μένα) όσοι they keep it real.