les mots

Γράφω καλά μόνο τον πόνο, το σαρκασμό και το ανεκπλήρωτο. Όλους τους διαλύτες δηλαδή που καταστέλλω με πείσμα κάθε φορά που πάνε να αναδειχτούν στην επιφάνεια. Κι όμως ευγνωμονώ -όποιον κι αν πρέπει- που έχω αυτή τη διέξοδο: τις λέξεις.

Τις ευλογημένες λέξεις που μπορεί να συγκινούν, μπορεί να αφήνουν αδιάφορους, μπορεί να ερμηνεύονται με χίλιους διαφορετικούς τρόπους - ακόμα κι αυτούς τους λατρεμένος υποκειμενικούς ολόσωστους λανθασμένους.

Οι λέξεις που γίνονται τα πάντα πάνω σε ένα τίποτα και χαράσσουν πορείες. Που κάνουν την πραγματικότητα κάτι άλλο. Που διαστέλλουν το χρόνο, φέρνουν τα πίσω μπρος και τα μπρος πάλι πίσω. Που δίνουν νόημα στο μάταιο, που ακολουθούν η μια την άλλη, τσακώνονται, αγαπιούνται, μισιούνται, φιλιώνουν, ζευγαρώνουν και καταλήγουν να γεννούν και να σημαίνουν. Πρώτα να σημαίνουν κι ύστερα να γεννούν: όπως ακριβώς οι εραστές.

Αγαπώ τις λέξεις γιατί δεν έχουν αξιώσεις. Δε σκοτώνονται να αναδειχτούν, δεν επιδεικνύονται. Αν τις αφήσεις να κοιμούνται, παραμένουν ατάραχες. Κι αν τις ξυπνήσεις, ξεχύνονται αδιαμαρτύρητα στο χαρτί σαν να μη μεσολάβησε ύπνος απ' την τελευταία τους εξόρμηση.

Οι λέξεις δεν τελειώνουν, δεν εξαντλούνται, δεν παγώνουν και δεν κουράζονται. Δεν επηρεάζονται ιδιαίτερα από τον καιρό. Πάντα ανασαίνουν και ματώνουν. Πάντα κάτι εκφράζουν. Κι αν ανανεώνουν τα νοήματά τους, τα εναλλάσσουν με άλλα νοήματα διαφορετικά. Σημαντικά ή ασήμαντα - δεν έχει σημασία. Πάντα νοήματα.

Οι λέξεις είναι ηχοποίηση της σιωπής. Η γέφυρα ανάμεσα στο συναίσθημα και την έκφραση του. Αυτές συνδέουν το άδηλο και το ρητό. Εξηγούν κάτι μυστικό χωρίς να το παραβιάζουν. Δεν το προσβάλλουν, δεν το επιβαρύνουν, απλά ρίχνουν μια δεσμίδα φως εκεί που υπήρχε σκοτάδι. Σαν κλειδί που ξεκλειδώνει χωρίς να ανοίγει την πόρτα.

Αγαπώ τις λέξεις, γιατί για όση ώρα σκαρώνω αυτές τις σοφιστικές γραμμές, δεν είμαι εντελώς εγώ και για όση ώρα τις διαβάζεις δεν είσαι εντελώς εσύ. Ακόμα κι αν δε συμφωνείς ούτε με μια φράση απ' όσες προηγήθηκαν, εγώ κι εσύ βρεθήκαμε για λίγο σε ένα αποκλειστικά δικό μας πεδίο και φτιάξαμε έναν περίεργο συνδυασμό, που όμοιος του δε θα υπάρξει ποτέ ξανά όσο κι αν επιμείνουμε.

Αυτά από μένα. Σειρά σου... οι μέχρι τώρα πιστές μου λέξεις, χωρίς να με προδώσουν στο ελάχιστο, έρχονται και τάσσονται πρόθυμα στο πλευρό σου πλήρως αφοσιωμένες κι ετοιμοπόλεμες...