Το χειρότερο που μπορείς να μου κάνεις είναι να με αφήσεις μπροστά από μια ανοιχτή βαλίτσα. Κάθε ρούχο, αντικείμενο, βιβλίο που μπαίνει μέσα βιώνει ένα μικρό αποχωρισμό από τη συνήθεια. Ξέρεις, με τους αποχωρισμούς, έχω θέμα. Με τα ταξίδια επίσης. Ακόμα κι αν τα ευφημίζω εκδρομές με αποσυντονίζουν. Παρόλα αυτά με προκαλώ. Δεν αφήνομαι στο βολικό μου φόβο. Φεύγω. Στη θάλασσα. Για τρεις μέρες.
Κι αν η βαλίτσα μου κοντεύει να εκραγεί, είμαι σίγουρος πως ξεχνάω πίσω κάτι πολύ σημαντικό...
Κι αν η βαλίτσα μου κοντεύει να εκραγεί, είμαι σίγουρος πως ξεχνάω πίσω κάτι πολύ σημαντικό...
4 comments:
κι εσύ την κάνεις για διακοπές? καλά να περάσεις!
Κι έλεγα από μέσα μου: Δεν μπορεί να κάθεται δίπλα μου ο Jirashimosu, 5:30 το πρωί, στο μετρό του Κεραμεικού, με μια βαλίτσα στο χέρι...
Εμένα πάλι, δε μου φταίει ο αποχωρισμός από τη συνήθεια. Αυτό είναι ένα από τα ζητούμενα όταν φεύγεις άλλωστε. Εμένα μου φταίει η βαλίτσα από μόνη της!
Με πιάνει πανικός στη σκέψη ότι θα πρέπει να επιλέξω τι θα βάλω μέσα, να συνδυάζεται με κάποιο τρόπο όλο το χάος που θα κρύψω μέσα της, να την κουβαλήσω σε αεροδρόμια, λιμάνια, τρένα και λεωφορεία, να αναρωτιέμαι σε όλη τη διαδρομή τι έχω ξεχάσει (φιλοσοφικό ερώτημα που με απασχολεί μόνιμα), να μην τη μπερδέψω με όλες τις υπόλοιπες που της μοιάζουν (μόλις αγόρασα έναν υπέροχο μωβ ιμάντα γι αυτήν ακριβώς τη δουλειά :) ) κλπ κλπ
Να το πάμε και πιο βαθιά; Θα θελα να μπορώ να ταξιδέψω χωρίς βαλίτσα. Να μη χρειάζομαι κανέναν για να μου τη φτιάξει (για χρόνια βολέυόμουν με το να μου τη φτιάχνει άλλος, αλλά παραιτήθηκε), αλλά κυρίως να μη χρειάζομαι όλα αυτά τα κομμάτια της πραγματικής μου ζωής όταν φεύγω απ αυτήν...
Καλές βουτιές!
Χ
...εμάς.
:(
Post a Comment