το όνομα

Κι εσένα, που σημαίνεις τόσα πολλά,
δεν τολμώ να συλλαβίσω το όνομα σου,
ενώ το ξέρω·

πρώτη φορά τόσο καλά.

Δεν το λέω και που 'μαι μόνος.
Το αφήνω να πλανάται στο μυαλό μου ελεύθερο,
αδέσποτο, φαντασμένο κι εκθαμβωτικό.

Το αφήνω να παίζει με τις υπόλοιπες λέξεις και έννοιες·
να τις μιμείται, να τις κοροϊδεύει, να τις βασανίζει, να τις είναι.

Κι όταν καμιά φορά μεθώ το λέω - και το πιάνω στον ύπνο.
Κι αυτό το δόλιο, απροετοίμαστο, δεν προλαβαίνει να 'ναι μόνο εσύ.

Κι είναι τα πάντα.