το κάτι

Υπάρχει μέσα μου κάτι γελοία δραματικό που τινάζει τα πάντα στον αέρα σε ανύποπτο χρόνο. Αυτό το κάτι δεν έχει υπομονή. Δεν ξέρει να περιμένει. Θέλει να είναι ελεύθερο, να αναπνέει, διεκδικεί το δικαίωμα του να είναι διαφορετικό και να μην περιμένει τη σειρά του για να μιλήσει. Αυτό το κάτι βάζει στόχους - πολύ συγκεκριμένους - και σκέφτεται "τί καλά θα ήταν αν..." - όμως δεν ξέρει να φτάσει στο αν κι ας ανοίγει στη σκέψη χίλιους-δυο δρόμους.

Όσο εκρηκτικό κι αν είναι αυτό το κάτι δεν ανατινάζεται στη σιωπή. Στη σιωπή κάθεται ήσυχο. Γίνεται βλέμμα κι ελπίδα και ψίθυρος, γιατί δεν ψάχνει να τραβήξει την προσοχή, αλλά να την προσφέρει. Το κάτι μου ξεσπά στη φασαρία. Στις δυνατές μουσικές. Στις συμβατικές συνυπάρξεις. Στη μεταμφιεσμένη μελαγχολία σε χαρά. Στη μοναξιά του πλήθους.

Και μια ανύποπτη στιγμή που δεν κοιτά κανείς, το κάτι μου τους σκανάρει όλους μια γρήγορη φορά και ξεχύνεται στους δρόμους ζαλισμένο κι ολομόναχο, θέλοντας να φύγει απ' όλους κι απ' όλα όσο πιο μακριά και γρήγορα γίνεται.

Κι όμως δεν είναι θυμωμένο. Δεν είναι δικαιωμένο. Παρόλο που μ' έχει καταλάβει δεν πανηγυρίζει τη νίκη του. Ούτε υποκλίνεται για την παράσταση. Μόνο σκύβει πλάι μου στο πεζοδρόμιο και μαζεύει μάζι μου τα χιλιάδες κομματάκια του ένα - ένα σιγοτραγουδώντας ξεχασμένα τραγούδια, αντίδοτο στον κόσμο. Και καθώς σηκώνει το χέρι μου για να σταματήσει το πρώτο ταξί που περνά, σκέφτεται μονάχα ένα "τί καλά θα ήταν αν..."