Μην παίζεις με τα χώματα

Για τη γιατρό της καρδιάς μου, σου έχω ξαναμιλήσει. Και να μη σου έχω ξαναμιλήσει, την έχεις ακούσει κάποια μεσάνυχτα Τετάρτης στο Ιατρείο Ασμάτων στο δεύτερο πρόγραμμα κι ίσως ακόμα και να έχεις έρθει αντιμέτωπος με τα ποιήματά της (κι ας αποποιείται η ίδια τον τίτλο της ποιήτριας) στην εξαιρετική θλίψη του σώματος (που φάγαμε ένα καλοκαίρι με τη σαντέζα να πληγώνουμε ο ένας τον άλλον με υπογραμμισμένες φράσεις και λέξεις που μας αφορούσαν και μας περιέγραφαν σαν κινέζικα πορτρέτα).

Τα λόγια της Στέλλας Βλαχογιάννη λοιπόν, για λίγο αφήνουν τις σιωπηλές σελίδες και τα ραδιοκύματα και συναντούν την άλλη μεγάλη μου αγάπη: το θέατρο. Η Σοφία Καραγιάννη κι η Ηρώ Μιχαλακάκου παίρνουν με φροντίδα στα χέρια τους τις εύφλεκτες φράσεις της και στήνουν με τρυφερότητα μια παράσταση βαθιά ειλικρινή κι εξομολογητική (αν δε φοβάται κάτι η γιατρός μου άλλωστε είναι η αλήθεια και η έκθεση) και κάτι μου λέει -αν κρίνω από τα αποσπάσματα που έχω την τιμή να έχω διαβάσει- πως στη σκηνή θα στηθεί απέναντι από τον καθένα μας ξεχωριστά, ένας καθρέφτης απ' αυτούς που μας μαθαίνουν καλύτερα τον εαυτό μας.

Τετάρτες και Πέμπτες λοιπόν από τις 10 Μαρτίου, στο Θέατρο Βασιλάκου, μια μακρινή φωνή χωρίς πρόσωπο -σαν αδιάφορη και συνάμα υπερπροστατευτική μαμά- παρακινεί το παιδί μέσα μας να μην παίζει με τα χώματα...

...σαν να παραβλέπει πως είναι στη μοίρα του χωμάτινου ανθρώπου μια ζωή με χώματα να συναλλάσσεται...