Μες στην καρδιά μου ακούγεται ένα ποίημα. Αντηχεί σ’ όλο μου το σώμα η μουσική του κι όταν είμαι απαυδισμένος μου δίνει φτερά. Μου ψιθυρίζει: «όπου να ‘ναι ξημερώνει. Να!» όταν γίνεται η νύχτα αιωνιότης. Ποτέ δεν το ‘γραψα. Δε μπόρεσα να κάνω συλλαβές, τους στίχους του και τις λέξεις. Να γράφω μουσική δεν ξέρω, και σκέπτομαι συχνά πως αν το γράψω κάποτε θα ‘ναι για να πεθάνω. Γιατί, μετά δε θ’ απομείνει τίποτα πια να πω.
[Σταύρος Βαβούρης - 1925/2008]
No comments:
Post a Comment