Alice

Την είπαν μέτρια. Την είπαν απογοήτευση. Την είπαν δέσμια της Disney και των άγραφων κανόνων της αγοράς στην οποία απευθύνεται. Κι όμως –κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος πάντα- αυτή η Αλίκη είναι ένα από τα πιο σκοτεινά, μελαγχολικά και ειλικρινή δημιουργήματα του Tim Burton.

Χωρίς να παραβιάζει τη σαφή γραμμή μιας ταινίας για όλη την οικογένεια, με τη μαεστρία ενός σπουδαίου δημιουργού η συγκεκριμένη –ομολογουμένως ελεύθερη απόδοση του αρχικού μύθου- κατορθώνει με τον πιο ευφάνταστο τρόπο να ισορροπίσει τα ασυμβίβαστα.

Γιατί η κατά Burton Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων καταφέρνει πέρα από μια εντυπωσιακή και θεαματική ταινία δράσης και ειδικών (3D) εφέ να είναι και μια ειλικρινής, ψυχαναλυτική εξομολόγηση ενός αυθεντικού auteur που συνεχίζει τους προσφιλείς προβληματισμούς του πάνω στο αιώνιο θέμα της αγάπης, της αποδοχής και της ενηλικίωσης σε έναν κόσμο που ζητά μετά μανίας να επιβληθεί στη φαντασία.

Για πρώτη φορά, ο κόσμος της Wonderland δεν είναι το παιχνιδιάρικο ονειρικό πεδίο δράσης όπου όλα επιτρέπονται, αλλά μια παράλληλη ζοφερή πραγματικότητα, που απαιτεί από τον καθένα να παίξει έναν προκαθορισμένο συγκεκριμένο ρόλο – εξίσου επιτακτικά με τον πραγματικό κόσμο των πραγματικών υποχρεώσεων. Μόνο που αντί για ένα γάμο συμφερόντων, το ζητούμενο είναι η μάχη με ένα μυθικό δράκο (σιγά τη διαφορά δηλαδή...)

Αν κοιτάξει όμως κάποιος λίγο πιο βαθιά από την οριζόντια παράθεση των γεγονότων βλέπει πως το κάτοπτρο του Burton έχει τοποθετηθεί ακόμα μια φορά παράδοξα κι η συμπάθειά του δεν είναι αναγκαστικά στο πλευρό του καλού (πόσο ειρωνικά αντιπαθής είναι η νευρωτική λευκή βασίλισσα), αλλά του παρείσακτου και περιθωριακού αποκλεισμένου που αναγκάστηκε να γίνει σκληρός για να επιβιώσει.

Αλίμονο δηλαδή σε όποιον δεν κατάλαβε πως η Κόκκινη Βασίλισσα της Helena Bonham Carter είναι το θηλυκό alter-ergo (ή μετεξέλιξη) του εύθραυστου Ψαλιδοχέρη σε μια εποχή που το παραμύθι έχει αλλάξει κι η τρυφερότητα έχει (αναγκαστικά) πετρώσει.

Κι αν παρόλα τα παραπάνω είσαι ακόμα δύσπιστος και πιστεύεις ότι ο Burton απέτυχε να σταθεί αντάξιος του παραμυθιού του Lewis Carroll, αρκεί εκείνο το μικρό flash back, των ελάχιστων δευτερολέπτων κάπου προς το τέλος της ταινίας, όπου αναπαράγει τη wonderland οπως ακριβώς την περιγράφει ο συγγραφέας, η κοινή προσδοκία κι η παραμυθένια αισθητική, για να καταλάβεις οτι ο εν λόγω σκηνοθέτης θα μπορούσε να γυρίσει ακόμα ένα remake της ταινίας για πλάκα.

Το εύρημα κι η καινοτομία αυτής της Αλίκης όμως βρίσκονται αλλού: σε έναν Tim Burton που για πρώτη φορά αφήνει υπόνοιες ότι οι απαντήσεις δε βρίσκονται στο παραμύθι, το καταφύγιο δεν είναι η φαντασία, και πάνω απ’ όλα: το πιο ονειρικό πεδίο κι εκεί που όλα τα θαύματα μπορούν να συμβούν δεν είναι πια το όνειρο: αλλά αποκλειστικά και μόνο η ανεξερεύνητη πραγματικότητα.