2x30

(είδες άμα περνάς καλά πως περνά ο καιρός;)

Δευτέρα [πάντα]

Δυο χρόνια πριν, τέτοια εποχή, σου έγραφα αυτά. Ήταν ο, τι μου είχε έρθει το χαρτί του στρατού. Και ο iron man ήρθε σαν από μηχανής θεός, όπως κάθε ταινία δράσης σε στιγμές που καταστρέφεται ο κόσμος γύρω μου. Και μου χάρισε ένα δίωρο εσωτερικής διαχείρισης της νέας συνθήκης. Κι όταν βγήκα από το σινεμά, στη μεγάλη περιπλάνηση που ακολούθησε κατά μήκος της Πειραιώς, συνειδητοποίησα πως μπορώ να αντιμετωπίσω (σχεδόν) τα πάντα, ακόμα κι αν πολλές φορές επιλέγω (όπου με παίρνει) να αδιαφορώ.

Δυο χρόνια μετά, το sequel του Iron Man συμπίπτει με όχι ένα, ούτε δύο, αλλά μισή ντουζίνα χαρτιά κατάταξης να αιωρούνται γύρω μου. Άνθρωποι πολύ δικοί μου και λιγότερο δικοί μου ετοιμάζονται να μπουν (ή όχι) στον παράλογο χορό της στράτευσης κι ο καθένας με το δικό του τρόπο διαχειρίζεται την ολόδική του νέα συνθήκη.

Παραδόξως δεν είμαι έξω από όλο αυτό. Και δεν εννοώ πως συμπάσχω απλά με την αγωνία των φίλων, ούτε ότι κατανοώ τις αγωνίες τους με την εκ του ασφαλούς εμπειρία του ανθρώπου που το πέρασε και βγήκε (λέμε τώρα) αλώβητος απ' όλο αυτό. Νιώθω σαν να είμαι μέρος του όσο κι εκείνοι. Υπάρχει στον αέρα η ενέργεια της καθολικής αλλαγής, της απομόνωσης που πλησιάζει με βήμα γοργό, λες και αποτελεί αναγκαστική συνθήκη του κάθε Μαΐου τούτου του κόσμου.

Εντελώς συμπτωματικά χτες με τσάκωσα να ανατρέχω μηχανικά σε στιγμές και εικόνες της δικής μου θητείας, με τα αεροστεγώς κλεισμένα αισθήματα εκείνων των στιγμών να ξεπετάγονται ολοζώντανα και να στοιχειώνουν το μεσημέρι μου. Κι ανέτρεξα σε σκέψεις ξένες που σκάρωνα τότε σε αλλεπάλληλα moleskine με ταραγμένους κι ανοίκειους γραφικούς χαρακτήρες μη και ξεχάσω την αίσθηση - λες και υπήρχε (ή υπάρχει) περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο.

Και σε μια απρόβλεπτη κουβέντα που είχα χτες το βράδυ είδα πως δεν είμαι ο μόνος που μπήκα απροετοίμαστος εντελώς σ' αυτή την ακούσια διαδικασία. Κι όπως επιλέγω να βλέπω το κάθε τι σε μεταφυσικούς κύκλους (σαν τους στροβιλισμούς των δερβίσηδων), θέλω να πιστεύω πως δεν είναι τυχαία αυτή η συναστρία που σημειώνεται τόσο αφοπλιστική κι απόλυτα επαναληπτική κάθε δύο χρόνια.

Κι ίσως όταν βγω μόνος από το σινεμά αυτή την Πέμπτη, καθώς θα διασχίζω ακόμη μια φορά την Πειραιώς, να πείσω τον εαυτό μου πως όντως μπορώ να αντιμετωπίσω (σχεδόν) τα πάντα, ακόμα κι αν πολλές φορές επιλέγω (όπου με παίρνει) να αδιαφορώ.

Πρόβες

Ένα μόνιμο παράπονο που έχω από τις πρόβες των παραστάσεών μας, είναι ότι δε μπορώ να τις ευχαριστηθώ όσο θα ήθελα.

Ενώ πάνω σε μια άδεια σκηνή νιώθω την ίδια χαρά που ένιωθα όταν ήμουν παιδί και με άφηναν ελεύθερο μπροστά σε μια λευκή κόλλα χαρτί, οι πρακτικές δυσκολίες απασχολούν το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής μου και απορροφούν όλη μου την ενέργεια.

Πώς κάνεις το χαρτί πράξη; Πώς συντονίζεις τα τραγούδια, με τα φώτα, τις εικόνες και την κίνηση, όταν όλα είναι ζωντανοί οργανισμοί που διαμορφώνονται μέχρι -κυριολεκτικά- την τελευταία στιγμή;

Όταν βρισκόμαστε πνιγμένοι μέσα σε ένα τέτοιο κουβάρι μ' αρέσει να σκέφτομαι την παράσταση σαν μια αυτόνομη μεταφυσική οντότητα που είναι στημένη από πάντα, απόλυτα συνειδητοποιημένη για το πως πρέπει ή γουστάρει να είναι και που απλά παίζει μαζί μας, γιατί της κάνει κέφι να νιώθει πως εκείνη ρυθμίζει το παιχνίδι.

Καμιά φορά μέσα στον πανικό της σύνθεσης παγώνω νοερά το χρόνο και παρακολουθώ από απόσταση όλη αυτή την δημιουργική τρέλα σαν μια σοφή χορογραφία οργανωμένη από μια ανώτερη δύναμη, συγγενική της αρμονίας ή της χαράς, ή της πληρότητας, ή ακόμα-ακόμα της ανάγκης.

Φέτος στο Μετρό, λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα μας, τρέχουμε να ρυθμίσουμε τα πάντα για να είμαστε όσο το δυνατόν πιο έτοιμοι για την Παρασκευή. Κι ακόμα κι αν είμαστε έτοιμοι την τελευταία στιγμή, κατά βάθος αυτό είναι που μου δίνει χαρά.

Γιατί ξέρω πως την ώρα που θα χαμηλώνουν τα φώτα και τα παιδιά θα κουρδίζουν τα όργανα τους, όλο αυτό που θα παρουσιάσουμε στα μάτια του κοινού θα πάλλεται ακόμα από το ζεστό αίμα της πρόβας.

Και είμαι πεπεισμένος πια πως δεν υπάρχει πιο ζωντανή παράσταση από αυτή που συντονίζεται με τον παλμό και την αγνότητα μιας πρόβας...

generique

Βλέπεις πόσο εύκολα γίνεται η ζωή σινεμά;
δε χτυπιέμαι άδικα εγώ να το λέω συνέχεια.
Θέλει μόνο ένα soundtrack να μοιράζεται στα δυο,
μια τυχαία νύχτα, ένα μαζί, μια στιγμιαία παρόρμηση
και ιδού:

μια νέα συνωμοσία.

Μη φεύγεις ποτέ από το σινεμά στα generique.
Κάπου στο τέλος τους,
με μικρά - μικρά γράμματα
γράφει το όνομα σου.

trip

Ένα ταξίδι μπορεί να γίνει σε ένα απρόβλεπτο τραπέζι ενός μικρού καφέ, πάνω σε μια παρόρμηση της στιγμής. Μπορεί να πέσει σαν πρόταση κεραυνός κι η στιγμιαία σιωπή που θα προκαλέσει μετά τα πρώτα δύσπιστα γελάκια να το κάνει σοβαρή πιθανότητα.

Πόσο απαραίτητες είναι τελικά οι αποσκευές και πόσα πράγματα χρειαζόμαστε πραγματικά για μια απόδραση. Ποιος προγραμματισμός και ποια προτεραιότητα είναι πέρα και πάνω απ' την επιθυμία και την ανάγκη;

"Δεν έχω υγρό φακών", "χρειάζομαι το φορτιστή του κινητού" "κάνα - δυο t-shirt κι εσώρουχα"... "είναι τρελό, πού θα μείνουμε;"

"Μπορούμε να αγοράσουμε τα πάντα από το δρόμο, είμαστε στο κέντρο της Αθήνας - και δυο βήματα από το κέντρο του κόσμου... θα μείνουμε στο πρώτο φτηνό ξενοδοχείο που θα βρούμε."

Πάμε όπως είμαστε τώρα στο αεροδρόμιο; Κι η πρώτη πτήση να μας πάρει μακριά. Όπου να 'ναι. Για 2 μέρες. Σε δυο ώρες να 'μαστε απρόβλεπτοι ξένοι κάπου και δυο απογεύματα μετά να πίνουμε πάλι τον καφέ μας στο ίδιο αυτό τραπέζι γελώντας με την ξαφνική παρόρμηση.

Δεν πίστεψες ότι το εννοούσα. Σκέφτηκες ότι αποκλείεται να γίνει. Κι όμως όσο ψάχναμε τις πτήσεις της easy jet για Λονδίνο, Παρίσι, Βαρκελώνη είχες στο βλέμμα και στη σιωπή μια μικρή υποψία πως μπορεί και να το εννοώ.

Κι αυτή η μικρή εμπιστοσύνη που γέννησε στο πρόσωπό σου η πιθανότητα, απογείωσε ταυτόχρονα 4 αεροπλάνα: για Λονδίνο, Παρίσι, Βερολίνο, Barcelona...

Κι ας μην το κουνήσαμε από εκείνο το απρόβλεπτο τραπέζι του μικρού καφέ... (χτες το βράδυ τουλάχιστον.)