Δυο χρόνια πριν, τέτοια εποχή, σου έγραφα αυτά. Ήταν ο, τι μου είχε έρθει το χαρτί του στρατού. Και ο iron man ήρθε σαν από μηχανής θεός, όπως κάθε ταινία δράσης σε στιγμές που καταστρέφεται ο κόσμος γύρω μου. Και μου χάρισε ένα δίωρο εσωτερικής διαχείρισης της νέας συνθήκης. Κι όταν βγήκα από το σινεμά, στη μεγάλη περιπλάνηση που ακολούθησε κατά μήκος της Πειραιώς, συνειδητοποίησα πως μπορώ να αντιμετωπίσω (σχεδόν) τα πάντα, ακόμα κι αν πολλές φορές επιλέγω (όπου με παίρνει) να αδιαφορώ.
Δυο χρόνια μετά, το sequel του Iron Man συμπίπτει με όχι ένα, ούτε δύο, αλλά μισή ντουζίνα χαρτιά κατάταξης να αιωρούνται γύρω μου. Άνθρωποι πολύ δικοί μου και λιγότερο δικοί μου ετοιμάζονται να μπουν (ή όχι) στον παράλογο χορό της στράτευσης κι ο καθένας με το δικό του τρόπο διαχειρίζεται την ολόδική του νέα συνθήκη.
Παραδόξως δεν είμαι έξω από όλο αυτό. Και δεν εννοώ πως συμπάσχω απλά με την αγωνία των φίλων, ούτε ότι κατανοώ τις αγωνίες τους με την εκ του ασφαλούς εμπειρία του ανθρώπου που το πέρασε και βγήκε (λέμε τώρα) αλώβητος απ' όλο αυτό. Νιώθω σαν να είμαι μέρος του όσο κι εκείνοι. Υπάρχει στον αέρα η ενέργεια της καθολικής αλλαγής, της απομόνωσης που πλησιάζει με βήμα γοργό, λες και αποτελεί αναγκαστική συνθήκη του κάθε Μαΐου τούτου του κόσμου.
Εντελώς συμπτωματικά χτες με τσάκωσα να ανατρέχω μηχανικά σε στιγμές και εικόνες της δικής μου θητείας, με τα αεροστεγώς κλεισμένα αισθήματα εκείνων των στιγμών να ξεπετάγονται ολοζώντανα και να στοιχειώνουν το μεσημέρι μου. Κι ανέτρεξα σε σκέψεις ξένες που σκάρωνα τότε σε αλλεπάλληλα moleskine με ταραγμένους κι ανοίκειους γραφικούς χαρακτήρες μη και ξεχάσω την αίσθηση - λες και υπήρχε (ή υπάρχει) περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο.
Και σε μια απρόβλεπτη κουβέντα που είχα χτες το βράδυ είδα πως δεν είμαι ο μόνος που μπήκα απροετοίμαστος εντελώς σ' αυτή την ακούσια διαδικασία. Κι όπως επιλέγω να βλέπω το κάθε τι σε μεταφυσικούς κύκλους (σαν τους στροβιλισμούς των δερβίσηδων), θέλω να πιστεύω πως δεν είναι τυχαία αυτή η συναστρία που σημειώνεται τόσο αφοπλιστική κι απόλυτα επαναληπτική κάθε δύο χρόνια.
Κι ίσως όταν βγω μόνος από το σινεμά αυτή την Πέμπτη, καθώς θα διασχίζω ακόμη μια φορά την Πειραιώς, να πείσω τον εαυτό μου πως όντως μπορώ να αντιμετωπίσω (σχεδόν) τα πάντα, ακόμα κι αν πολλές φορές επιλέγω (όπου με παίρνει) να αδιαφορώ.
Δυο χρόνια μετά, το sequel του Iron Man συμπίπτει με όχι ένα, ούτε δύο, αλλά μισή ντουζίνα χαρτιά κατάταξης να αιωρούνται γύρω μου. Άνθρωποι πολύ δικοί μου και λιγότερο δικοί μου ετοιμάζονται να μπουν (ή όχι) στον παράλογο χορό της στράτευσης κι ο καθένας με το δικό του τρόπο διαχειρίζεται την ολόδική του νέα συνθήκη.
Παραδόξως δεν είμαι έξω από όλο αυτό. Και δεν εννοώ πως συμπάσχω απλά με την αγωνία των φίλων, ούτε ότι κατανοώ τις αγωνίες τους με την εκ του ασφαλούς εμπειρία του ανθρώπου που το πέρασε και βγήκε (λέμε τώρα) αλώβητος απ' όλο αυτό. Νιώθω σαν να είμαι μέρος του όσο κι εκείνοι. Υπάρχει στον αέρα η ενέργεια της καθολικής αλλαγής, της απομόνωσης που πλησιάζει με βήμα γοργό, λες και αποτελεί αναγκαστική συνθήκη του κάθε Μαΐου τούτου του κόσμου.
Εντελώς συμπτωματικά χτες με τσάκωσα να ανατρέχω μηχανικά σε στιγμές και εικόνες της δικής μου θητείας, με τα αεροστεγώς κλεισμένα αισθήματα εκείνων των στιγμών να ξεπετάγονται ολοζώντανα και να στοιχειώνουν το μεσημέρι μου. Κι ανέτρεξα σε σκέψεις ξένες που σκάρωνα τότε σε αλλεπάλληλα moleskine με ταραγμένους κι ανοίκειους γραφικούς χαρακτήρες μη και ξεχάσω την αίσθηση - λες και υπήρχε (ή υπάρχει) περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο.
Και σε μια απρόβλεπτη κουβέντα που είχα χτες το βράδυ είδα πως δεν είμαι ο μόνος που μπήκα απροετοίμαστος εντελώς σ' αυτή την ακούσια διαδικασία. Κι όπως επιλέγω να βλέπω το κάθε τι σε μεταφυσικούς κύκλους (σαν τους στροβιλισμούς των δερβίσηδων), θέλω να πιστεύω πως δεν είναι τυχαία αυτή η συναστρία που σημειώνεται τόσο αφοπλιστική κι απόλυτα επαναληπτική κάθε δύο χρόνια.
Κι ίσως όταν βγω μόνος από το σινεμά αυτή την Πέμπτη, καθώς θα διασχίζω ακόμη μια φορά την Πειραιώς, να πείσω τον εαυτό μου πως όντως μπορώ να αντιμετωπίσω (σχεδόν) τα πάντα, ακόμα κι αν πολλές φορές επιλέγω (όπου με παίρνει) να αδιαφορώ.
2 comments:
M' έκανες να σκεφτώ το τότε μου, πριν 5 χρόνια εγώ... τόση ανησυχία συγκεντρωμένη, τόση θλίψη για αυτούς που αφήνω πίσω μου και δε θα μπορώ να βλέπω συχνά... την ξόρκισα λίγο πριν μπω, Ιούλη μήνα, με άλλη μια περιπέτεια Hollywood , ''Mr and Mrs Smith'',ξέχασα προς στιγμή και με ξέχασαν. Πέρασε ο καιρός από τότε, αλλά το κενό ενός χρόνου υπάρχει ακόμα στο ημερολόγιο του μυαλού μου .
είμαι ο μόνος που αδιαφόρησα τελείως για το στρατό (σιγά τα ωά άλλωστε) και μάλιστα πριν μπώ πήγα και είδα το Salo του Παζολίνι (και έφαγα και τον περίδρομο από την καντίνα?)
Post a Comment