Πρόβες

Ένα μόνιμο παράπονο που έχω από τις πρόβες των παραστάσεών μας, είναι ότι δε μπορώ να τις ευχαριστηθώ όσο θα ήθελα.

Ενώ πάνω σε μια άδεια σκηνή νιώθω την ίδια χαρά που ένιωθα όταν ήμουν παιδί και με άφηναν ελεύθερο μπροστά σε μια λευκή κόλλα χαρτί, οι πρακτικές δυσκολίες απασχολούν το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής μου και απορροφούν όλη μου την ενέργεια.

Πώς κάνεις το χαρτί πράξη; Πώς συντονίζεις τα τραγούδια, με τα φώτα, τις εικόνες και την κίνηση, όταν όλα είναι ζωντανοί οργανισμοί που διαμορφώνονται μέχρι -κυριολεκτικά- την τελευταία στιγμή;

Όταν βρισκόμαστε πνιγμένοι μέσα σε ένα τέτοιο κουβάρι μ' αρέσει να σκέφτομαι την παράσταση σαν μια αυτόνομη μεταφυσική οντότητα που είναι στημένη από πάντα, απόλυτα συνειδητοποιημένη για το πως πρέπει ή γουστάρει να είναι και που απλά παίζει μαζί μας, γιατί της κάνει κέφι να νιώθει πως εκείνη ρυθμίζει το παιχνίδι.

Καμιά φορά μέσα στον πανικό της σύνθεσης παγώνω νοερά το χρόνο και παρακολουθώ από απόσταση όλη αυτή την δημιουργική τρέλα σαν μια σοφή χορογραφία οργανωμένη από μια ανώτερη δύναμη, συγγενική της αρμονίας ή της χαράς, ή της πληρότητας, ή ακόμα-ακόμα της ανάγκης.

Φέτος στο Μετρό, λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα μας, τρέχουμε να ρυθμίσουμε τα πάντα για να είμαστε όσο το δυνατόν πιο έτοιμοι για την Παρασκευή. Κι ακόμα κι αν είμαστε έτοιμοι την τελευταία στιγμή, κατά βάθος αυτό είναι που μου δίνει χαρά.

Γιατί ξέρω πως την ώρα που θα χαμηλώνουν τα φώτα και τα παιδιά θα κουρδίζουν τα όργανα τους, όλο αυτό που θα παρουσιάσουμε στα μάτια του κοινού θα πάλλεται ακόμα από το ζεστό αίμα της πρόβας.

Και είμαι πεπεισμένος πια πως δεν υπάρχει πιο ζωντανή παράσταση από αυτή που συντονίζεται με τον παλμό και την αγνότητα μιας πρόβας...