London Walk

Ένα ταξίδι στο Λονδίνο. Μια παρόρμηση της στιγμής που δεν κατεστάλη. Γιατί όσο μεγαλώνεις κι η ζωή σοβαρεύει συνειδητοποιείς πως δεν αξίζει να καταπιέζεις αυτά που θέτουν υποψηφιότητες σωτηρίας. Με όποιο κόστος. Και γιατί η ομορφιά πλέον κοστίζει κι είναι σπάνια. Και πέντε μέρες είναι αρκετές για να ανανεώσεις τους δεσμούς με μια επιλεγμένη πατρίδα και να πάρεις λίγο από τον αέρα της. Σε μια εποχή που το οξυγόνο περιορίζεται όλο και περισσότερο. Ανάσες. Υπάρχουν ακόμα. Σκορπισμένες ανά τον κόσμο. Σε δρόμους που δεν περπατάς όσο συχνά θα ήθελες. Σε ανθρώπους που δε συναντάς καθημερινά. Σε μουσεία και παραστάσεις. Σε συναυλίες και εκθέσεις. Σε καταστήματα και σε εστιατόρια. Σε συνθήκες, σε κουβέντες, σε καφέδες, σε αγγίγματα και βλέμματα. Σε πιθανότητες. Σε βεβαιότητες. Σε εκπληρώσεις κι υποσχέσεις. Σε ο, τι μπορεί να σε μεταφέρει τέλος πάντων σε μια παράλληλη ουσιαστική πραγματικότητα – έστω και προσωρινή. Μια πραγματικότητα που σου λέει ότι η ζωή συνεχίζεται έξω από τις δυσκολίες σε ένα μέλλον ανοιχτό κι όχι τόσο απρόσιτο, όσο υπαγορεύει ο φόβος. 

Όσο μπορώ να ταξιδεύω, θα μπορώ να ανασαίνω. Κι όσο δε θα έχω συγκεκριμένη πατρίδα, θα είμαι ελεύθερος να κατοικώ σε στιγμές που κανείς δεν προγραμμάτισε για μένα, παρά μόνο μια σύμπτωση που καταγράφεται ως βιωμένο γεγονός, από καθαρή τύχη και μόνο. Δεν είναι λίγο. Είναι η μία και μοναδική ουσία της ύπαρξης.