11+1

Είναι πλέον παράδοση: Η ετήσια λίστα απολογισμού με τα σημαντικά που "άφησαν σημάδι" κι αυτά που "πήρε το σκοτάδι". Τα γεγονότα που κρατά ο γράφων και τα αποταμιεύει στα βιώματα του. Το 11 ήταν ομολογουμένως μια δύσκολη χρονιά, η οποία αιφνιδιάζοντας μας, μας έφερε όλους αντιμέτωπους με τους εαυτούς μας και τους άλλους.

Ιδού λοιπόν τα 11 +1 προσωπικά κλειδιά που κρατώ από τη χρονιά που έφυγε. Τα συμπερασματικά. Αυτά που του χρόνου τέτοια εποχή θα φρεσκάρουν την ασθενική μου μνήμη και θα φωτίσουν το σκοτάδι:

1. Το L’ illusionniste στην Έλλη. Προβολή 20:10. Ανήμερα πρωτοχρονιάς με τη Ρίτα και τον Άλεξ. Τους κανονικούς. Όχι αυτούς που χάθηκαν στο δρόμο.

2. Το Μεγάλο Σχέδιο. Εκείνο το 5ωρο που έδωσε το βάπτισμα του πυρός και διέτρεξε όλη την προηγούμενη χρονιά, ανανεώνοντας την υπόσχεση για την καινούργια.

3. Εκείνο το μεσημέρι που είπα αυτό είμαι. Κι αυτό που ήμουν έγινε. Κι αυτό που έγινε άνοιξε την πόρτα στις μέρες του φωτός (ή τις τελευταίες μέρες μας - θα δείξει). Η πίστη ότι το αποτέλεσμα θα είναι ο, τι πιο προσωπικό κι αγαπημένο.

4. Το Retropolis. Οι Έρωτες. Το Φεστιβάλ διαφορετικότητας. Οι ιδέες, η εμπιστοσύνη, οι άνθρωποι που γίνονται οικογένεια. Οι ευκαιρίες για δημιουργία κι η χαρά της υπογραφής.

5. Οι ομπρέλες του Χερβούργου στο Gielgud. Το ταξίδι αστραπή για ένα χρωστούμενο φόρο τιμής στο κινηματογραφικό μου εικόνισμα. Το sans toi από την πρώτη σειρά. Το χαρισμένο τσιγάρο της Maitresse.

6. Που μεγαλώσαμε και μάθαμε να μοιραζόμαστε. Και μας αρέσει. Που γνωρίζω πως μυρίζει η λεβάντα, η βανίλια και το φασκόμηλο.

7. Μια τολμηρή κίνηση - υπέρβαση. Μια συνάντηση. Μια υπόσχεση για το μέλλον. Η συνειδητοποίηση ότι τη ζωή την κυνηγάς, αλλιώς  την κλέβει ο χρόνος.

8. Η Tori Amos στο Royal Albert Hall. Η αποκάλυψη οτι μπορώ να δακρύζω ακόμα μπροστά στην ομορφιά.

9. Η πόρτα με το νούμερο 9. Το κορίτσι που έφερε ξανά με φόρα στη ζωή μου και συνειδητοποίησα ότι στην πραγματικότητα δεν είχε φύγει ποτέ.

10. Το Ψύχραιμα κι η συνάντηση με την Ηρώ. Τα αμέτρητα μέηλ μας. Ένα βράδυ με πολύ αλκοόλ και περισσότερη κουβέντα. Η ανέλπιστη συγγένεια κι ο άγγελος που την προκάλεσε.

11. Το Παρίσι. όπως ακριβώς βρίσκεται εδώ. (και δεν αλλάζω ούτε λέξη.)

+1. Όλα όσα κατέρρευσαν και πήραν μαζί τους μόνο τα επουσιώδη. Τα σημαντικά που έμειναν ανέγγιχτα και πήραν τη θέση που τους αρμόζει.

Ας έχουμε όλοι μια όμορφη και παραγωγική χρονιά. Ας γίνει το σκοτάδι που προβλέπουν οι απαισιόδοξοι η πορεία -του καθενός μας χωριστά κι όλων μαζί- προς το Φως. Το 12 είναι μαγικός αριθμός. Ο, τι φέρει τούτη η χρονιά λοιπόν θα συμβεί για κάποιο λόγο.

the hunch

Ήμασταν πάνω – κάτω 10. Ήταν Κυριακή μεσημέρι. Βλέπαμε την Παναγιά των Παρισίων σε κρατικό κανάλι‧ τη δεύτερη έκδοση νομίζω: Άντονι Κουίν – Τζίνα Λολομπριτζιτα. Ασπρόμαυρη ταινία. Παιδί νόμιζα πως τα παλιά τα χρόνια ο κόσμος μας ήταν ασπρόμαυρος. Το χρώμα μπήκε στις ζωές μας ξαφνικά. Επιστροφή στο θέμα μας. Ξέραμε ήδη γι’ αυτόν ότι είναι ένας καμπούρης κωδωνοκρούστης. Γι’ αυτήν ότι είναι όμορφη και τσιγγάνα. Ρωτήσαμε τους μεγάλους και μάθαμε: Ελεύθερη σήμαινε τότε το τσιγγάνα. Είχαμε καθίσει κι οι τρεις στον καναπέ ενός σκοτεινού σαλονιού, σκεπασμένοι με μια καρώ κουβέρτα και χάσκαμε μπροστά από την οθόνη. Οι γονείς εξαφανισμένοι στις δικές τους ζωές στα μέσα δωμάτια. Τρώγαμε μανταρίνια. Μια γεμάτη χαρτοσακούλα. Κλαίγαμε και τρώγαμε. Στην αρχή αυτός ήταν το τέρας.  Όποτε εμφανιζόταν τραβούσαμε την κουβέρτα στα μάτια μας. Στην πορεία τέρατα έγιναν οι άλλοι. Όποτε εμφανίζονταν τους πετούσαμε τις φλούδες των μανταρινιών. Γιατί τον χτυπάνε; Είναι καλός. Γιατί να τιμωρείται η καλοσύνη; Γιατι να μη δείχνουν αυτόματα αγάπη σε ένα πλάσμα που τη χρειάζεται; Εκείνος πονούσε κι η Εσμεράλδα χόρευε σαν τρελή. Θυμάμαι σε κάποια φάση να του χαιδεύει το πρόσωπο κι αυτός να την κοιτά στα μάτια έκπληκτος κι ευτυχισμένος σαν να τον άγγιξε το χέρι του ίδιου του Θεού. Δεν πίστευα στο Θεό. Πίστευα όμως στην ομορφιά. Ένιωσα την απόλυτη αποκάλυψη του να σε αγγίζει η ανέλπιστη ομορφιά. Τα μάτια μας γεμάτα δάκρυα. Τα χέρια μας μυρίζαν μανταρίνια. Όταν τέλειωσε η ταινία ορκιστήκαμε μεταξύ μας να μην πληγώσουμε ποτέ κάποιον λιγότερο τυχερό. Στην αλήθεια φοβόμαστε μην πληγώσουν εμάς. Μην είμαστε εμείς οι λιγότερο τυχεροί. Ακούσαμε το μπαμπά να πλησιάζει σιγοτραγουδώντας: «Ραμόνα, θυμίσου πάλι τα παλιά...». Ξεκινήσαμε για το σπίτι. Στο δρόμο περπατούσα σαν τον Κουασιμόδο. Γελούσαμε. 

#1 It's a Wonderful Life (1946)

Η κορυφή της λίστας των Χριστουγεννιάτικων ταινιών του Jirashimosu είναι πιο προβλέψιμη από ότι το Έβερεστ για τις Άλπεις. Δε μπόρεσα όμως να κάνω διαφορετικά, μιας και Χριστούγεννα χωρίς τον άγγελο Clarence είναι σαν έλατο χωρίς αστέρι στην κορυφή. (Και αν υπάρχει μια περίσταση στη ζωή μας που η έλλειψη πρωτοτυπίας συγχωρείται, αυτή ειναι καλώς ή κακώς τα Χριστούγεννα). Αν δεν έχεις δακρύσει λοιπόν ήδη με την τελευταία σκηνή της "Υπέροχης Ζωής", νομίζω πως σήμερα - ανήμερα Χριστούγεννα - έφτασε η ιδανική στιγμή να το κάνεις. Κι αν καταφέρεις να αντισταθείς έλα να μου το γράψεις.

O George Bailey είναι ένας απλός οικογενειάρχης, απηυδισμένος από τη ματαιότητα του κόσμου και τη σκληρότητα της ζωής. Όταν μια παραμονή Χριστουγέννων συνειδητοποιεί πως η τιμιότητα κι ο αλτρουισμός του κινδυνεύουν να τον στείλουν στη φυλακή, αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή του πηδώντας από μια γέφυρα. Την κατάλληλη στιγμή εμφανίζεται ένας άγγελος υπό δοκιμή, ο οποίος στέλνεται στη γη προκειμένου να εμποδίσει τον George να αυτοκτονήσει, κάνοντας τον να επανεκτιμήσει τη ζωή του. Ο τρόπος απλός: ο Clarence επιχειρεί να δείξει στον George πόσες ζωές έχει επηρεάσει εν αγνοία του και πόσο διαφορετικός θα ήταν ένας κόσμος στον οποίον δε θα είχε υπάρξει ποτέ. Αν ο Clarence καταφέρει να βοηθήσει τον George, τότε θα πάρει τα φτερά του και θα γίνει ένας πραγματικός άγγελος.

Η θρυλική πλέον ταινία του Frank Capra, όταν βγήκε στους κινηματογράφους απογοήτευσε τους παραγωγούς της με τη χλιαρή υποδοχή κοινού και κριτικών. Παρά την εγγύηση της συνεργασίας του Capra με τον James Stewart και το συγκινητικό της σενάριο, η ταινία σημείωσε μέτρια επιτυχία, ενώ δεν κέρδισε ούτε ένα από τα 5 βραβεία όσκαρ για τα οποία προτάθηκε. Κατά τη δεκαετία του 80 ωστόσο χάρη στις συνεχείς προβολές από την αμερικάνικη τηλεόραση την περίοδο των Χριστουγέννων, όχι μόνο αποκατέστησε τη φήμη της, αλλά κατόρθωσε να γίνει και το πιο λαμπερό κόσμημα των εορταστικών ταινιών. Ένα κλικ παρακάτω νομίζω δικαιολογεί απόλυτα το γιατί.

[extra info: Το 2006 το Αμερικάνικο Ινστιτούτο Κινηματογράφου ψήφισε την "Υπέροχη Ζωή" ως την πιο επιδραστική ταινία όλων των εποχών.]

[Christmas bonus: παρακάτω μπορείς να παρακολουθήσεις σε HD ολόκληρη την επιχρωματισμένη εκδοχή της ταινίας.]

Τέλος λίστας!

Ευχές για τα ομορφότερα Χριστούγεννα με υγεία, ζεστασιά και αγάπη. Τα όμορφα και τα σημαντικά τα βάζουμε εμείς στη ζωή μας. Όσο μπορούμε και αντέχουμε.  Αρκεί να είμαστε καλά και να έχουμε ένα μαζί να μας στηρίζει.

#2 Meet me in St. Louis (1944)

Στο Meet me in St Louis παρακολουθούμε τις περιπέτειες μιας μεσοαστικής οικογένειας στο St Louis του Μιζούρι στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Η ζωή τους στη μικρή πόλη είναι ήρεμη και ειδυλλιακή, ως τη στιγμή που ο πατέρας τους ανακοινώνει ότι πρόκειται να μετακομίσουν στη Νέα Υόρκη, όπου του παρουσιάστηκε μια σπουδαία επαγγελματική ευκαιρία. Τα νέα αναστατώνουν τη σύζυγο και τις τέσσερις κόρες τους, ο μεγάλος φόβος των οποίων είναι ότι θα χάσουν το μεγάλο εμπορικό πανηγύρι της περιοχής, το όμορφο αγόρι της διπλανής πόρτας, αλλά και τη σταθερότητα μιας οικείας καθημερινότητας. 

Βασισμένο στα διηγήματα της Sally Benson, που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό New Yorker, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα μωσαϊκό από σημαντικά κι ασήμαντα γεγονότα οικογενειακής ζωής που εναλλάσσονται. Το θέμα μπορεί να φαίνεται βαρετό και γλυκανάλατο, όμως αυτή η ταινία παρά την ειδυλλιακή technicolor φωτογραφία της, τα υπέροχα τραγούδια (trolley song, the boy next door, από τα θρυλικά του ρεπερτορίου της Garland) και την εμμονική φροντίδα ως την τελευταία λεπτομέρεια του Vincente Minnelli, έχει μια πολύ παράξενη μελαγχολία και μια υπόγεια σκληρότητα και μόνο αν την παρακολουθήσεις μπορείς να την αισθανθείς. 

Η σκηνή σήμα κατατεθέν με την Judy Garland να τραγουδάει στη μικρή αδερφή της, Tootie (Margaret O Brian) το διάσημο Have yourself a Merry Little Christmas, την παραμονή των Χριστουγέννων αποτελεί ίσως μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου. Αξίζει να σημειωθεί ότι το τραγούδι αρχικά γράφτηκε στη μνήμη των στρατιωτών που χάθηκαν στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο κι οι πραγματικοί στίχοι του ήταν απείρως πιο σκοτεινοί. Άλλαξαν μετά από απαίτηση της ίδιας της Garland, όταν σκέφτηκε πως θα ήταν ιδιαίτερα σκληρό να τραγουδά σε ένα παιδί στίχους του τύπου “Have yourself a merry little Christmas, it may be your last, Next year we may all be living in the past” ή “No good times like the olden days, happy golden days of yore, Faithful friends who were dear to us, will be near to us no more.” 

[extra info: Η  Judy Garland θεωρούσε το ρόλο της Esther τον αγαπημένο της καριέρας της.]

#3 Miracle on 34th Street (1947)

Ένας χοντρούλης κύριος με ολόλευκη γενειάδα ανακαλύπτει μεθυσμένο τον ηθοποιό που υποδύεται τον Άγιο Βασίλη κατά τη διάρκεια των γιορτών στο Macy’s της Νέας Υόρκης. Ο μπεκρής απολύεται και ο κύριος προσλαμβάνεται στο πόστο του από την υπεύθυνη εκδηλώσεων του καταστήματος, την ορθολογίστρια Doris Walker (την οποία υποδύεται η Maureen O Hara). Τα πάντα θα ήταν συνηθισμένα αν ο Κύριος Kris Kringle δεν ισχυριζόταν με θέρμη ότι είναι ο... πραγματικός Άγιος Βασίλης. Η Doris σκέφτεται ακόμα και να εισηγηθεί τον εγκλεισμό του σε ίδρυμα, ενώ η μικρή της κόρη (μια χαριτωμένη 8χρονη Natalie Wood) βρίσκει στον παράξενο Κύριο το πραγματικό θαύμα των Χριστουγέννων.

Η ταινία, που γυρίστηκε το 1947, εκτός από μια εξαιρετικά διασκεδαστική και τρυφερή ταινία με φόντο μια γιορτινή Νέα Υόρκη, αποτελεί κι ένα σχόλιο πάνω στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία και τον τρόπο που εκμεταλλεύεται εμπορικά τις γιορτές παραβλέποντας την πραγματική σημασία τους. Για τον George Seaton ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να αναζητά το θαύμα και τη μαγεία, στην πραγματικότητα όμως έχει κλειστά τα μάτια και την καρδιά του. Ο Kris Kringle, ακόμα κι αν είναι μόνο ένας τρελός που φαντάζεται ότι είναι ο Άγιος των Χριστουγέννων, έρχεται στη ζωή της ηρωίδας και της κόρης της για να τους διδάξει ότι η ουσία των πραγμάτων δε βρίσκεται στην αλήθεια που βλέπουν τα μάτια μας. 

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, οι παραγωγοί θεώρησαν ότι η περίοδος των Χριστουγέννων δεν ήταν καλή περίοδος εμπορικά, γι' αυτό κι η ταινία παρά το ξεκάθαρα χριστουγεννιάτικο θέμα της βγήκε στις αίθουσες την Άνοιξη του 47. Κατά τη διάρκεια της προώθησης το εορταστικό κλίμα του φιλμ αποσιωπήθηκε, έχοντας ως αποτέλεσμα το promo trailer της ταινίας να είναι ένα από τα πιο ανορθόδοξα και παράξενα trailer όλων των εποχών (όπως βλέπεις παρακάτω). Με την πάροδο των χρόνων ωστόσο το "θαύμα" πήρε τη θέση του ανάμεσα στις κλασικές ταινίες των Χριστουγέννων, γνωρίζοντας και αρκετά remake με πιο γνωστό αυτό του 1994 με τον Richard Attenborough και την Elizabeth Perkins. 

(extra info: Η ταινία αποτέλεσε μια από τις πρώτες επιχρωματισμένες ταινίες και από το 1985 κυκλοφορεί και στις δύο εκδοχές.)

#4 Edward Scissorhands (1990)

Όταν ακούς Tim Burton και Χριστούγεννα η ταινία που έρχεται στο μυαλό σου είναι σίγουρα το Nightmare Before Christmas. Άδικο δε σου ρίχνω μιας κι οι περιπέτειες του μελαγχολικού Jack Skellington στη χώρα των Χριστουγέννων, απενοχοποίησαν τις ημέρες των εορτών ακόμα και για τους πιο σκοτεινους σινεφίλ δίνοντάς τους την ευκαιρία να νιώσουν έστω και κλεφτά το πνεύμα των ημερών. 

Κι όμως, κάνω την ανατροπή κι επιλέγω για τη λίστα μας μια άλλη ταινία του Burton: τον κλασικό πλέον Ψαλιδοχέρη. Ο λόγος δεν είναι ξεκάθαρος. Θες τα υπέροχα γλυπτά από πάγο; θες το παραμυθένιο στόρι με τα ανθρωπιστικά διδάγματα του τύπου "αγάπα τον πλησίον σου" ή "αποδέξου τη διαφορετικότητα; ή μήπως η ονειρεμένη μουσική του Danny Elfman και η χαρακτηριστικότερη  (κι ίσως καλύτερη) ερμηνεία του Johnny Depp στη μεγάλη οθόνη;

Μάλλον όλα τα παραπάνω κι άλλα τόσα. Σημασία έχει οτι ο Ψαλιδοχέρης πέρα από αφετηρία της (σχεδόν αποκλειστικής) συνεργασίας του Depp με τον Burton αποτελεί και την πιο ενδεικτική αισθητικά ταινία της φιλμογραφίας του αλλόκοτου δημιουργού, καθώς κι ένα από τα πιο γοητευτικά κινηματογραφικά παραμύθια για ενηλίκους. Και φυσικά πριν ακόμα γεννηθούν οι σημερινοί Emo (ή μάλλον πάνω – κάτω τη χρονιά που γεννιούνταν) υπήρχε ήδη ο Edward προετοιμάζοντας το έδαφος με τα ψαλιδένια του χέρια. 

[extra info: Το 2005 ο κορυφαίος Βρετανός χορογράφος Matthew Bourne παρουσίασε μια χορευτική εκδοχή της ταινίας στο Sadler's Wells Theatre του Λονδίνου.]

#5 White Christmas (1954)

Πάρε τον Bing Crosby, τον Danny Kaye, την Rosemary Clooney και μια αγκαλιά τραγούδια του Irving Berlin, όπως το "White Christmas" και "It’s cold outside" (που λόγω αυτής της ταινίας έμειναν τα απόλυτα jazz standards των γιορτών), κι αν δεν αρχίσει να χιονίζει έξω απ’ το παράθυρο σου, μπορείς να παραιτηθείς από κάθε ελπίδα για χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. 

Η υποτυπώδης πλοκή δεν είναι παρά η αφορμή για να ενωθούν τα ταλέντα των τριών ηθοποιών – τραγουδιστών με αυτό της διάσημης χορεύτριας των χολιγουντιανών μιούζικαλ Vera – Ellen: δυο βετεράνοι του Β παγκοσμίου πολέμου ενώνουν τις δυνάμεις τους ως καλλιτεχνικό ντουέτο και γίνονται αστέρια στο Broadway (αυτό έλειπε). Σε μια περιοδεία στη Florida γνωρίζουν δυο φιλόδοξες χορεύτριες και ξεκινάνε μαζί τους μια περιοδεία στο Vermont. Τραγούδια, παρεξηγήσεις, περιπέτειες, πάλι τραγούδια και φυσικά ρομάντζο. Ε, χριστούγεννα είναι, τί άλλο να ζητήσει κανείς; 

Η ταινία βγήκε στις αίθουσες το 1954 κι όπως ήταν αναμενόμενο σημείωσε τεράστια επιτυχία, κατακτώντας την εισπρακτική κορυφή της χρονιάς. Παρά την επιτυχία των τραγουδιών, λόγω συμβολαίων τους σε αντίπαλες εταιρίες, ο Bing Crosby κι η Rosemary Clooney δε μπόρεσαν να ηχογραφήσουν το soundtrack. Υπήρξε ωστόσο ένα studio album με την Peggy Lee να αντικαθιστά την Clooney. 

 

[extra info: Το ομότιτλο τραγούδι, κέρδισε όσκαρ καλύτερου τραγουδιού... 12 χρόνια πριν, καθώς πρωτοπαρουσιάστηκε to 1942 στην ταινία Holiday Inn.] 

#6 Rent (2005)

Το Rent είναι για τη δεκαετία του 90, ό τι υπήρξε το West Side Story για τα 60s ή το Hair για τα 70s: το έργο που εξέφρασε μια ολόκληρη γενιά, ανανέωσε τη σχέση της με το θέατρο και άλλαξε τον κώδικα του μιούζικαλ ως θεατρικού είδους‧ εξ’ ου κι είχε τη σπάνια τιμή πέρα από Tony να κατοχυρώσει στις περγαμηνές του κι ένα πολλά βαρύ Pulitzer. 

Το 2005 ο Chris Colombus συγκεντρώνει (σχεδόν ολόκληρο) το αρχικό καστ του Broadway και προχωρά σε μια μάλλον μέτρια κινηματογραφική μεταφορά, αποδεικνύοντας πόσο δεμένο αισθητικά είναι το RENT στην αντίληψη του κοινού  με τη δεκαετία του 90, αλλά και πόσο έγραψε ο χρόνος που πέρασε πάνω στους πάλαι ποτέ 25χρονους πρωταγωνιστές.

Η δράση εκτυλίσσεται (όπως και στο θεατρικό) μέσα σε ένα χρόνο, από την παραμονή Χριστουγέννων του 1989 μέχρι εκείνη της επόμενης χρονιάς. Οι ήρωες, μια παρέα μποέμ καλλιτεχνών από το East Village της Νέας Υόρκης, έρχονται αντιμέτωποι με τη φτώχεια, την αποτυχία, τα ναρκωτικά, το aids, αλλά και τον έρωτα, την τέχνη, τη φιλία πραγματοποιώντας το οριστικό πέρασμα στην ενηλικίωση. Το φάντασμα του Puccini πλανάται πάνω απ’ τα κεφάλια τους, ενώ ο αδικοχαμένος Jonathan Larson μας παραδίδει την ελεγεία μιας χαμένης γενιάς. 

[extra info: διάβασε τι είχε γράψει ο Jirashimosu όταν είχε δει την ταινία.]

#7 The Muppet Christmas Carol (1992)

Ο Ebenezer Scrooge είναι ο αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής των ημερών. Ήρωας της Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας του Charles Dickens, ο φιλάργυρος μισάνθρωπος που έρχεται αντιμέτωπος με τα πνεύματα των Χριστουγέννων, αλλάζει την κοσμοθεωρία του  και καταλήγει ένα διαχρονικό σύμβολο της πραγματικής σημασίας των γιορτών. 

Το 1992, δυο χρόνια μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Jim Henson, ο γιος του Peter, με τη συνδρομή της Disney, αποφασίζει να γυρίσει μια εκδοχή της Χριστουγεννιάτικης ιστορίας με πρωταγωνιστές ολόκληρο τον θίασο των παλαβών μαριονετών του Muppet Show. Ο Kermit, η Miss Piggy, o Gonzo, οι Statler & Waldorf κι όλοι οι γνωστοί χαρακτήρες, υποδύονται τους ήρωες της ιστορίας, πλαισιώνοντας τον αυστηρό Βρετανό Michael Caine, που δίνει ρέστα στο ρόλο του Scrooge. 

Το αποτέλεσμα είναι ένα χαριτωμένο μιούζικαλ με πρωτότυπα τραγούδια του Paul Williams, το οποίο παραδόξως μένει πιστό στο πνεύμα του βιβλίου του Dickens. H Disney πάντως δεν ενθουσιάστηκε με τη χλιαρή υποδοχή της ταινίας από το κοινό, ωστόσο η "Χριστουγεννιάτικη ιστορία των Muppet" ξεχωρίζει ως η πιο πρωτότυπη, διασκεδαστική κι ανορθόδοξη εκδοχή ενός έτσι κι αλλιώς πολυδιασκευασμένου μυθιστορήματος. 

[extra info: Φέτος τα Muppets επιστρέφουν στη μεγάλη οθόνη μετά από 12 ολόκληρα χρόνια και πάλι σε παραγωγή της Disney.]

7 films for Christmas

Χτες το βράδυ, σε ένα τραπέζι ανοιχτόκαρδο και κεφάτο, παρά την ευφρόσυνη ατμόσφαιρα, νιώσαμε όλοι πως έλειπε κάτι πολύ βασικό: αυτό που θα ονομάζαμε εορταστικό πνεύμα. Συλλάβαμε τους εαυτούς μας να κανονίζουν ρεβεγιόν, εξόδους κι εξορμήσεις κάπως μηχανικά και αδιάφορα, σαν από ημερολογιακή συνήθεια κι όχι από επιθυμία. Ακόμα κι αν βρισκόμαστε βαθιά στην καρδιά των γιορτών, κι αν απομένει μόλις μια εβδομάδα για τα Χριστούγεννα, κι αν οι δρόμοι και τα καταστήματα (ομολογουμένως κάπως δειλά και μουδιασμένα) έχουν ντυθεί στα γιορτινά, άπαντες οι συνδαιτυμόνες παραδεχτήκαμε ότι δε νιώθουμε Χριστούγεννα στο ελάχιστο, κι ούτε γνωρίζουμε κάποιον που νιώθει. 

Τέτοιες εποχές, τέτοια λόγια θα μου πεις. Μέσα στη γενικότερη γκρίνια και μιζέρια ποιος έχει κέφι για γιορτές και πανηγύρια. Κι όμως γιορτές σαν τα Χριστούγεννα και την πρωτοχρονιά ανέκαθεν αποτελούσαν αφορμή για μια ανανεωτική αυθυποβολή χαράς, δημιουργικής ενδοσκόπησης και –γιατί όχι- επανεκκίνησης. Ένα πλαίσιο στο οποίο επιτρέπουμε στο γκρινιάρη Εμπενίζερ εαυτό μας να εισέλθει, για να ξεχάσει έστω και προσωρινά τα προβλήματα που τον απασχολούν. Και ναι σε αυτή τη φάση υπάρχουν περισσότερα προβλήματα από ποτέ, ευτυχώς όμως όχι τόσα για να μας στερήσουν τα Χριστούγεννα. 

O Jirashimosu τελικά απεφάνθη ότι μάλλον δεν υπάρχουν αρκετές αφορμές για να νιώσουμε τα φετινά Χριστούγεννα. Εφόσον η διάθεσή μας από μόνη της είναι απρόθυμη, χρειάζεται κάποιος ή κάτι να μας σπρώξει στη σύμβαση με όλα τα τετριμμένα χαριτωμένα της εποχής. Και τότε έπεσε η ιδέα: το μόνιμο καταφύγιο - το σινεμά. Το σινεμά πάντα είναι αυτό που φτιάχνει το παραμύθι όταν το δεύτερο αρνείται να συνεργαστεί με την πραγματικότητα. 

Εφτά ταινίες λοιπόν. Μία για κάθε μέρα μέχρι ανήμερα τα Χριστούγεννα θα αναρτώνται στο jirashimoσπιτο με την ελπίδα να προσελκύσουν τα φοβισμένα Χριστούγεννα στην καθημερινότητα μας. Ταινίες κλασικές και αγαπημένες, δεμένες με τα παιδικά μας χρόνια, ταινίες placebo των γιορτών, τις οποίες ο γράφων επιμένει να βλέπει και να ξαναβλέπει κάθε χρόνο κι αποφασίζει φέτος να τις μοιραστεί και με τους επισκέπτες τούτου εδώ του ιστολογίου. 

Αν λοιπόν θέλεις να νιώσεις γιορτές και έχεις ένα δίωρο κάθε μέρα διαθέσιμο, νοίκιασε, κατέβασε, δανείσου, αγόρασε, κάλεσε έναν, δύο ή τρεις αγαπημένους, χαμήλωσε τα φώτα, βάλε ένα τσάι, καφέ ή ποτό και πάτα play. Αν δε βλέπεις πουθενά γύρω σου τα Χριστούγεννα, ίσως κρύβονται στην οθόνη.

memo

Το έχω παρατηρήσει. Όποτε είμαι σε φάση προετοιμασίας δίσκου κλειδώνω. Ενεργοποιείται στο κεφάλι μου ένας περίπλοκος μηχανισμός ασφαλείας και μ' αναγκάζει να αφήσω τον έξω κόσμο απ' έξω. Μη κι αποδράσει η συνοχή των λέξεων και των νοημάτων. Μην πάρει αέρα ο άλλος κόσμος ο αντίπαλος που προσπαθώ να φτιάξω. κάτι με τις ισορροπίες και την αντιπαλότητά τους τέλος πάντων.

Ωστόσο περνάει επικίνδυνα ο Δεκέμβρης και τελειώνει μια χρονιά, κατά την οποία δεν ήμουν κι ο συνεπέστερος blogger κι οι ενοχές μου βρήκαν ευκαιρία να στήσουν χορό. Γράφω λοιπόν ένα ασήμαντο ποστ ως memo στον εαυτό jirashimosu για να του υπενθυμίσω πως αυτό το σπίτι δεν είναι εγκαταλελειμμένο, ούτε αποθήκη για ο, τι περισσεύει από τα υπόλοιπα διαμερίσματα. Το δωμάτιο τούτο είναι καταφύγιο, εδώ και 6 ολάκερα χρόνια, κι αν είμαστε καλά θα παραμείνει και για τα επόμενα 6 (μην το παρακάνουμε κιόλας με την αισιοδοξία.)

Κατα τ' άλλα γύρω πληγωμένα Χριστούγεννα, που όμως παραμένουν αφορμή για να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη. Κι αν δεν έχουμε, να τη ζητήσουμε. Δεν είναι ντροπή να ζητάς αγάπη. Ντροπή είναι να μην έχεις.

ΥΓ. Δε μου πήγαινε καρδιά να διώξω τη θλιμμένη κυρία της Diane Arbus από το προηγούμενο post‧ γι' αυτό και την αντικατέστησα με αυτή την επίκαιρη, ταιριαστή κι αγαπημένη φωτογραφία της.