#2 Meet me in St. Louis (1944)

Στο Meet me in St Louis παρακολουθούμε τις περιπέτειες μιας μεσοαστικής οικογένειας στο St Louis του Μιζούρι στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Η ζωή τους στη μικρή πόλη είναι ήρεμη και ειδυλλιακή, ως τη στιγμή που ο πατέρας τους ανακοινώνει ότι πρόκειται να μετακομίσουν στη Νέα Υόρκη, όπου του παρουσιάστηκε μια σπουδαία επαγγελματική ευκαιρία. Τα νέα αναστατώνουν τη σύζυγο και τις τέσσερις κόρες τους, ο μεγάλος φόβος των οποίων είναι ότι θα χάσουν το μεγάλο εμπορικό πανηγύρι της περιοχής, το όμορφο αγόρι της διπλανής πόρτας, αλλά και τη σταθερότητα μιας οικείας καθημερινότητας. 

Βασισμένο στα διηγήματα της Sally Benson, που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό New Yorker, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα μωσαϊκό από σημαντικά κι ασήμαντα γεγονότα οικογενειακής ζωής που εναλλάσσονται. Το θέμα μπορεί να φαίνεται βαρετό και γλυκανάλατο, όμως αυτή η ταινία παρά την ειδυλλιακή technicolor φωτογραφία της, τα υπέροχα τραγούδια (trolley song, the boy next door, από τα θρυλικά του ρεπερτορίου της Garland) και την εμμονική φροντίδα ως την τελευταία λεπτομέρεια του Vincente Minnelli, έχει μια πολύ παράξενη μελαγχολία και μια υπόγεια σκληρότητα και μόνο αν την παρακολουθήσεις μπορείς να την αισθανθείς. 

Η σκηνή σήμα κατατεθέν με την Judy Garland να τραγουδάει στη μικρή αδερφή της, Tootie (Margaret O Brian) το διάσημο Have yourself a Merry Little Christmas, την παραμονή των Χριστουγέννων αποτελεί ίσως μια από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου. Αξίζει να σημειωθεί ότι το τραγούδι αρχικά γράφτηκε στη μνήμη των στρατιωτών που χάθηκαν στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο κι οι πραγματικοί στίχοι του ήταν απείρως πιο σκοτεινοί. Άλλαξαν μετά από απαίτηση της ίδιας της Garland, όταν σκέφτηκε πως θα ήταν ιδιαίτερα σκληρό να τραγουδά σε ένα παιδί στίχους του τύπου “Have yourself a merry little Christmas, it may be your last, Next year we may all be living in the past” ή “No good times like the olden days, happy golden days of yore, Faithful friends who were dear to us, will be near to us no more.” 

[extra info: Η  Judy Garland θεωρούσε το ρόλο της Esther τον αγαπημένο της καριέρας της.]