Χτες το βράδυ, σε ένα τραπέζι ανοιχτόκαρδο και κεφάτο, παρά την ευφρόσυνη ατμόσφαιρα, νιώσαμε όλοι πως έλειπε κάτι πολύ βασικό: αυτό που θα ονομάζαμε εορταστικό πνεύμα. Συλλάβαμε τους εαυτούς μας να κανονίζουν ρεβεγιόν, εξόδους κι εξορμήσεις κάπως μηχανικά και αδιάφορα, σαν από ημερολογιακή συνήθεια κι όχι από επιθυμία. Ακόμα κι αν βρισκόμαστε βαθιά στην καρδιά των γιορτών, κι αν απομένει μόλις μια εβδομάδα για τα Χριστούγεννα, κι αν οι δρόμοι και τα καταστήματα (ομολογουμένως κάπως δειλά και μουδιασμένα) έχουν ντυθεί στα γιορτινά, άπαντες οι συνδαιτυμόνες παραδεχτήκαμε ότι δε νιώθουμε Χριστούγεννα στο ελάχιστο, κι ούτε γνωρίζουμε κάποιον που νιώθει.
Τέτοιες εποχές, τέτοια λόγια θα μου πεις. Μέσα στη γενικότερη γκρίνια και μιζέρια ποιος έχει κέφι για γιορτές και πανηγύρια. Κι όμως γιορτές σαν τα Χριστούγεννα και την πρωτοχρονιά ανέκαθεν αποτελούσαν αφορμή για μια ανανεωτική αυθυποβολή χαράς, δημιουργικής ενδοσκόπησης και –γιατί όχι- επανεκκίνησης. Ένα πλαίσιο στο οποίο επιτρέπουμε στο γκρινιάρη Εμπενίζερ εαυτό μας να εισέλθει, για να ξεχάσει έστω και προσωρινά τα προβλήματα που τον απασχολούν. Και ναι σε αυτή τη φάση υπάρχουν περισσότερα προβλήματα από ποτέ, ευτυχώς όμως όχι τόσα για να μας στερήσουν τα Χριστούγεννα.
O Jirashimosu τελικά απεφάνθη ότι μάλλον δεν υπάρχουν αρκετές αφορμές για να νιώσουμε τα φετινά Χριστούγεννα. Εφόσον η διάθεσή μας από μόνη της είναι απρόθυμη, χρειάζεται κάποιος ή κάτι να μας σπρώξει στη σύμβαση με όλα τα τετριμμένα χαριτωμένα της εποχής. Και τότε έπεσε η ιδέα: το μόνιμο καταφύγιο - το σινεμά. Το σινεμά πάντα είναι αυτό που φτιάχνει το παραμύθι όταν το δεύτερο αρνείται να συνεργαστεί με την πραγματικότητα.
Εφτά ταινίες λοιπόν. Μία για κάθε μέρα μέχρι ανήμερα τα Χριστούγεννα θα αναρτώνται στο jirashimoσπιτο με την ελπίδα να προσελκύσουν τα φοβισμένα Χριστούγεννα στην καθημερινότητα μας. Ταινίες κλασικές και αγαπημένες, δεμένες με τα παιδικά μας χρόνια, ταινίες placebo των γιορτών, τις οποίες ο γράφων επιμένει να βλέπει και να ξαναβλέπει κάθε χρόνο κι αποφασίζει φέτος να τις μοιραστεί και με τους επισκέπτες τούτου εδώ του ιστολογίου.
Αν λοιπόν θέλεις να νιώσεις γιορτές και έχεις ένα δίωρο κάθε μέρα διαθέσιμο, νοίκιασε, κατέβασε, δανείσου, αγόρασε, κάλεσε έναν, δύο ή τρεις αγαπημένους, χαμήλωσε τα φώτα, βάλε ένα τσάι, καφέ ή ποτό και πάτα play. Αν δε βλέπεις πουθενά γύρω σου τα Χριστούγεννα, ίσως κρύβονται στην οθόνη.
1 comment:
αυτό που βρίσκεσαι πάντα μέσα στο μυαλό μας... αυτό είχα σκοπό να κάνω μήπως και πειστώ πως ήρθαν φέτος τα Χριστούγεννα, αλλά είχα χαθεί λίγο ανάμεσα στους τίτλους. Υπέροχη η ιδέα σου! :)
Post a Comment