memo

Το έχω παρατηρήσει. Όποτε είμαι σε φάση προετοιμασίας δίσκου κλειδώνω. Ενεργοποιείται στο κεφάλι μου ένας περίπλοκος μηχανισμός ασφαλείας και μ' αναγκάζει να αφήσω τον έξω κόσμο απ' έξω. Μη κι αποδράσει η συνοχή των λέξεων και των νοημάτων. Μην πάρει αέρα ο άλλος κόσμος ο αντίπαλος που προσπαθώ να φτιάξω. κάτι με τις ισορροπίες και την αντιπαλότητά τους τέλος πάντων.

Ωστόσο περνάει επικίνδυνα ο Δεκέμβρης και τελειώνει μια χρονιά, κατά την οποία δεν ήμουν κι ο συνεπέστερος blogger κι οι ενοχές μου βρήκαν ευκαιρία να στήσουν χορό. Γράφω λοιπόν ένα ασήμαντο ποστ ως memo στον εαυτό jirashimosu για να του υπενθυμίσω πως αυτό το σπίτι δεν είναι εγκαταλελειμμένο, ούτε αποθήκη για ο, τι περισσεύει από τα υπόλοιπα διαμερίσματα. Το δωμάτιο τούτο είναι καταφύγιο, εδώ και 6 ολάκερα χρόνια, κι αν είμαστε καλά θα παραμείνει και για τα επόμενα 6 (μην το παρακάνουμε κιόλας με την αισιοδοξία.)

Κατα τ' άλλα γύρω πληγωμένα Χριστούγεννα, που όμως παραμένουν αφορμή για να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη. Κι αν δεν έχουμε, να τη ζητήσουμε. Δεν είναι ντροπή να ζητάς αγάπη. Ντροπή είναι να μην έχεις.

ΥΓ. Δε μου πήγαινε καρδιά να διώξω τη θλιμμένη κυρία της Diane Arbus από το προηγούμενο post‧ γι' αυτό και την αντικατέστησα με αυτή την επίκαιρη, ταιριαστή κι αγαπημένη φωτογραφία της.