og2008

Γκρίνια. (Κι άργησε).

Και μη με ξυπνάς για να βάλω ακόμα μια φορά διεθνείς φιέστες με στρακαστρούκες γιατί το μυαλό μου πάει αυτόματα εκεί που κάνουν τα αδύνατα δυνατά να μην πάει.

Αν ήμουν συγγραφέας πάνω στην κορώνα της πάλαι ποτέ εφηβικοενοχικής αγαπημένης μου Sarah Brightman, θα άλλαζα σελίδα. Και θα γύριζα στον πόνο και στο σκοτάδι και στη θλίψη. Κι εκεί που δε ρίχνουν ούτε ένα δολάριο, γιουάν, λίρα, δραχμή από το κακόγουστο πανηγύρι για να το κάνουν λίγο λιγότερο.

Θα περιέγραφα το βλέμμα μιας μάνας που είδα πριν καιρό με όλο το φόβο και την απελπισία και την ικεσία. Τη δική της και τη δική μου. Αν μονάχα μπορούσα σαν τον Ντοστογιέφσκι να γεμίσω 3 σελίδες μόνο μ' αυτό να σας έδινα να καταλάβετε τί εννοώ... Τώρα τί νόημα έχει;

Και δε θέλω να αδερφωθώ με τα χαρούμενα, καλοφωτισμένα κοκκινοκιτρινοπράσινα ιλουστρασιόν παιδάκια της Bennetton, αλλά με τα άλλα τα σκονισμένα, ταλαιπωρημένα, λασπωμένα που είναι καταδικασμένα να μην έχουν μάνα και πατρίδα. Αυτά που τα έχουν θάψει κάτω από τόνους από τενεκεδάκια coca cola και αποφάγια mcdonalds και plastic noodles. Κι ας είναι άσχημα και καθόλου φωτογενή. Η αγάπη δεν είναι φωτογενής. Βλέπει φλας και στρίβει. Κάπου το 'χεις χάσει το νόημα.

Δε γράφω άλλο. Κλείνω την τηλεόραση που μ' έβαλες να ανοίξω κι επιστρέφω στον ύπνο μου. Κι όταν ο κόσμος αποφασίσει να αδελφωθεί πραγματικά, ξύπνα με. Ή μάλλον άσε. Όταν αποφασίσει, θα σε ξυπνήσω εγώ...