what's up doc?

Ο "ψυχολόγος" απεφάνθη:
"έχεις την πάθηση του αποχωρισμού" (σώωωωπα)
"βιώνεις κάθε αποχωρισμό δραματικά" (ομοίως)

Πρέπει να ανατρέξεις στο συμβάν αυτό της παιδικής ηλικίας που δημιούργησε το "τραύμα":

Σε χτυπούσαν; Μπα
Σου ασκούσαν ψυχολογική βία; Τσου
Βίωσες κάποιο ισχυρό θάνατο; Ούτε

Τότε;

Και ξαφνικά στην ενδοσκόπηση προκύπτει: Ο Ντόναλντ μου! Το μαξιλαράκι φετίχ της βρεφικής μου ηλικίας. Αυτό που δεν αποχωριζόμουν ποτέ. Που ξυπνούσα κρατώντας το σφιχτά και πήγαινα παντού μαζί του. Σαν το κουβερτάκι του Linus.

Αυτό που στα τρία μου αναγκάστηκα από τη μάνα μου να αποχωριστώ γιατί "ήμουν μεγάλο παιδί" και θυμάμαι ακόμα και σήμερα να κλαίω και να το ζητάω πίσω...

Και ξαφνικά όλα είναι πιο ξεκάθαρα... Γι' αυτό κάθε αποχωρισμός, εγκατάλειψη, αποχώρηση, ταξίδι, βήμα μπροστά με κάνει κουρέλι...

Γιατί πίσω απ' όλα κρύβεται ένα φαφλατάδικο παπί. Είμαι καταδικασμένος κάθε χωρισμός μου να είναι ένας... Ντόναλντ.

Nice, doc... Και τώρα που το εντοπίσαμε; Πως το θεραπεύουμε; Χτυπάμε μια Disneyland;