η αληθινή ζωή

Αναρωτιέμαι που βρίσκεται η αληθινή ζωή. Νόμιζω σταδιακά χάνονται τα σημεία αναφοράς της. Το είδα χτες αχνογραμμένο στις σελίδες ενός βιβλίου. Το επιβεβαίωσα σήμερα στο μηχανικό φλιτζάνι του πρώτου καφέ μου. Τη θέση της έχουν πάρει ιδέες, αφηρημένες κι άγριες, που αιωρούνται σε ένα συγκεχυμένο σύμπαν χωρίς καμία διάθεση εκπολιτισμού. Το πνεύμα που αναζητούσε την προσωρινή φιλοξενία μιας ταυτότητας, παραιτείται από κάθε αναζήτηση κι απλώς περιφέρεται χαμένο στο διάστημα. Τα καθορισμένα όρια μιας έστω και πλασματικής προσωπικότητας (κάτι τυπικό για την πρωτογενή αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους ανθρώπους) σπάνε και μόνο μια απροσδιόριστη ονειρική ουσία παραμένει στα χείλη σαν επίγευση αλήθειας. 

Οι μέρες δεν είναι παρά τυπικά πλαίσια που διαδέχονται το ένα το άλλο - το ίδιο κι οι ώρες ή τα λεπτά. Σκέψεις και κινήσεις σαν τις λούπες ενός κολλημένου γραμμοφώνου με απανωτά déjà vu από άλλες ζωές, μακρινές που κάποιος κάποτε τις έζησε και σου τις αφηγήθηκε παραλείποντας τα όποια συμπεράσματα. Τα γεγονότα καταγράφονται προκαθορισμένα κι ακόμα και τις απροσδόκητες ανατροπές τις δέχεσαι ασυγκίνητος ως αναμενόμενες εναλλαγές του βίου. Ένα φως ανάβει, δύο σβήνουν. Δεν υπάρχει αλληλουχία στη διαδοχή των γεγονότων. 

Σκέφτεσαι τα σωστά και τα δίκαια, τις ιδανικές εκδοχές των πραγμάτων και όλα τα εναλλακτικά σενάρια, που θα μπορούσαν να φωτίσουν αλλιώς τη σκηνή. Που και που διαπερνά το μυαλό σου σα ριπή ψυχρού αέρα η σκέψη ότι η αλλαγή είναι στο χέρι σου, ότι έχεις τον έλεγχο. Την αμέσως επόμενη στιγμή αυτή η υποψία αισιοδοξίας σε εγκαταλείπει παραχωρώντας τη θέση της σε ένα εκδικητικό κοπάδι από ενοχές - για την τόλμη, το θράσος, την παρανόηση. Ακόμα κι η προοπτική της απόπειρας σε εξαντλεί. Τα λόγια σπανίως δηλώνουν τα νοήματα, γι’ αυτό και κανείς δε φιμώνει κανέναν. Τα παράλογα εκπαιδεύονται να μοιάζουν φυσιολογικά. Τα λογικά παραμερίζονται. 

Καμιά φορά σκέφτεσαι «αν είχα την επιλογή, αν μπορούσα να κάνω μια επανεκκίνηση, αν γύριζα στην αφετηρία τί θα έκανα για να αλλάξω την κατάσταση;» Δεν υπάρχει απάντηση. Κι αν υπήρχε όμως δεν είμαι σίγουρος πως θα μπορούσαμε να την εκμεταλλευτούμε αποδοτικά. Γιατί δεν έχω πειστεί ακόμα τελικά τί μπορεί να είναι η αληθινή ζωή: όλος αυτός ο καταιγισμός υψηλών νοημάτων και υπέρτατης αλήθειας που μας παρασύρουν σα δύνη και μας γκρεμίζουν εξακολουθητικά ή εκείνες οι αμέτρητες μικρές αυτοαναφορικές συμβάσεις που μας προστατεύουν από όσα δε μπορεί να συλλάβει ο νους μας; Αν είναι ένα από τα δύο, πώς γίνεται ο άνθρωπος να μην είναι ευτυχισμένος σε κανένα απ’ αυτά; Αν είναι και τα δυο μαζί πως μπορεί κανείς να γλιτώσει από την ολοκληρωτική συντριβή; Αν πάλι δεν είναι τίποτα απ’ αυτά; Αν παίζουμε μπάλα σε λάθος γήπεδο κι η αλήθεια βρίσκεται κάπου άλλου; 

Μένει να ψάχνουμε απαντήσεις ανάμεσα στις γραμμές των βιβλίων και σε μηχανικά φλιτζάνια καφέ‧ σε τυχαίες συναντήσεις και σε συννεφιασμένες μέρες. Όπως η σημερινή. Η εντελώς ανυποψίαστη κι ανέτοιμη για οποιαδήποτε εκδοχή αληθινής ζωής.